Woënsdagmiddag’s in u wintertiid.
Woënsdagmiddag’s teugen half tweeën,
donkere figuren dië ’t wegdoken in hun dikke jassen ut Bolwerk op slúpe.
De petten en mutsen stiif op u kop drukt, want ut is koud in disse tiid fan ut jaar.
Halwerwege skiëte su bij ut yzeren hek de deur binnen,
dië’t naar de kelder onder de bieb leid.
Behoëdsaam late su hun bij de kronkelende yzeren trappen del sakke
en soeke hun plekje aan ut tafelsje wer at su altyd sitte.
Su foële hun dér, twee en un halve meter onder de groan
al aardeg thús tussen de ouwe foto’s en de nije computers.
Sneupe in de goeie ouwe tiid fan de stad,
werbij su, at dingen nyt drekt dúdlek binne
à la Sherlock Holmes met un fergroatglas in è weer binne,
want de oogen wurre dur ok nyt beter op.
Bij sommige foto’s frage su an hun maten,
of ut nou un bakker was of een slager
dië’t in dat winkelsje op è foto sitten had,
want de letterkes dië ‘t op è rúten staan binne niet altyd even dúdluk.
Mar na feul overleg en fergelyken met wat jongere plaatsjes
komme su dur mééstentyds wel út.
Ok sneupe su naar foto’s fan ouwe Sneekers,
die ’t fereeuwigd binne in un tiid dat de fotograaf
syn plaatsjes noch maakte met un swatte doek over syn kop,
omdat der andes fals licht bij de foto kwam.
Su binne dur heel wat ouwe Sneekers tot leven kommen bij disse klub,
ok al bliefe su onder de groan.
Wat is ut moai, ast Germen van der Hoek weer lopen siëst met syn skillekarre,
of al die andere Sneekers. Krekt as at de tiid stil staan het.
Mar at su opspoart binne ferfalle su tot nummers
en krije su un stempel op u achterkant met V.H.S. dur op.
Dan komme su in ut archyf, sudat su fóórt leve in un
kertonnen map, tegare met hun lotgenoaten.
Stiif opbùrgen in un groate blikken kast.
Af en toe hale we su weer un skoftsje út u kast,
at we su noadig binne en prate we even bij
over de goeie ouwe tiid werin su toen leefden.
Dér binne wij knap nijskyrich naar,
maar feul kenne je hun ok niet frage fansels
want su sege ferékt weinig terug,
dat is nou iën keer ut geheim fan u stad.
At we weer even met hun op stap weest binne,
gaane su weer terug in è kast en dér salle su foarlopich
ok noch wel even sitten bliefe.
Maar och, su hewwe dér ok un goëd plak en dur wud goëd op hun past
en su hoort ut ok, of nyt soms.
Cees. Veenstra.