Rooie bessen. ( Op folkstún “Nut en Genoegen” )   Cees Veenstra

In è jaren ’70 fan è forige eeuw had ik tegare met myn skoanfader un stuk groan fan 300 kante meter op è folktúnsjes fan è feriëniging “Nut en Genoegen”  in è Noarderhoek.
Skoanfader had syn hele werksame leven tussen de muren fan è pepermuntsje- fabriek fan Tonnema deurbrocht. De lucht fan King pepermunt, Italiano ‘s en Rang suurtsjes was um dus niet freemd.
Mar na hast vyftuch jaar tussen de suurtsje- muren, eindeluk met pênsioen en dan de natuur op snúve. Ut was hast een “Utopia” foar de man. Wat was ur blij met syn folkstúnsje op dat stek. Iën ding had ur noch niet, dat was erfaring. Mar dat su wel komme!! Skoanfader dee ut measte werk op è tún, mar had ok de measte frije tiid fansels.
De man sat ut groatste deel fan è dag op syn perceelsje van 200 m2.
De andere 100m2 was foar mij. Hij had fan alles op dat stukje groan planten, su as wuttels, sla, rabarber, slaboonsjes, earbeien, radyskes en meer fan dat moaie spul. Ja hardstikke groën was ut túntsje, mar toen syn erfaren buurman um ferteld had wat ut ferskil was tussen groënte en onkrúd was ut opiëns al un stuk minder groën. Mar ja, alles mut lere.
An ut foetenein van de 3 ekerkes lei un klein slootsje. Sun kikkerslootsje met kloften wier en groene kikkers met opgeblazen wangzakken. Kwaken noeme su dat, mar af en toe wudden ja hast gek fan è herrie die ’t die beesten maakten. Mar ja, ut was in ut foarjaar en die kikkers waren gek in è kont.
Mar terug naar dat sloatsje, dêr haalde skoanfader ut water út foar syn plantsjes die ur ferbouwde. Emmers fol water het ur  út dat sloatsje haald om syn plantsjes te fersorgen.
Op ut hoekje fan ut 1^e ekerke had ur dicht bij ut sloatsje un besseboomke staan. Dat had de foriche eigenaar dêr staan laten.
Un folwassen  rooie besseboomke dus. Toen dat boomke bloeid had kwamen dur fan die mooie vuurrooie beskes an te zitten. Mmm, dat su straks smullen wurre!!. De beskes wudden rooier en rooier en dikker en dikker. Mar op un middag sach skoanfader dat ur bessen an u onderkant, mar ók an è bovenkant fan ut strúkje ferdwenen waren.
Dat komt, sei de buurman deur de eenden. Die frete an u onderkant de bessen dur ou.
En….. sei de deskundige plantsjekweker, de bovenkant frete de lysters dur ou. Ik su dur mar un netsje  omheen sette, anders hous ’t geen bes over. Dat skoanfader dér nou niet eerder an dacht had? Must un fynmazig netsje nimme Klaas, anders frete su dien bessen noch op was ut advies.
Dur kwam un fynmazig netsje en ut wudde om ut bessestrúkje heen spand.
Onderan wudde ut met wat houten prikjes in u groan fast setten. Sie su, nou konner dur geen fogels meer an è rooie bessen frete.
Op un middag na werktyd was ik met skoanfader weer even op è tún, werbij ik um ferschrikt bij syn besseboomke staan sach. Must hier us even kieke, sei skoanfader. Is ’t niet ferschrikkeluk dat arme beest. Wat bleek, un lyster was met syn kop en poatsjes in ut net ferstrikt raakt en had ut leven dêr bij laten. Of anders seit: “Ut beestje was doad”. Skoanfader het ut fogelsje foarsichtich út ut net peutert en ut net dur metiën ou haald. Groente fan è tún hewwe su noch genoeg had, mar rooie bessen hewwe su noait meer had, die waren foartaan foar de fogels.
“Nut en Genoegen”.  Ut “Nut” sat, ousiën fan è opbringst fan è tún ut meast in de prachtige frije tiids besteding. Ut “Genoegen”  was ut opsnúven fan è natuur en è omgang met je buren en ut ruilen fan plantsjes  met hen op dit prachtige folkstún- complex.