Ut jonge muske
Ut sal in ut foarjaar fan negentienhondervyftig weest hewwe, ik was un jaar of tien, dat ik foar myn moeke melk hale moest bij Bootsma in de Eerste Woudstraat. Zij hadden de melkhannel an hús en dur hing altyd sun appat geurke in die melktapperij.
Zelf woanden we in de Willeme Zwijgertraat 8, dus dicht bij de Woudfaart.
Afijn, ik dus met un klein melkpansje met an beide kanten un oorke naar de Eerste Woudstraat. Bij frou Bootsma wudde dur út un melkbus anderhalve liter melk in myn pantsje tapt, tot su fer noch niks an è haan.
Op è terugweg over de Woudfaartskade ging ut krekt even andes dan ik ut my foarsteld had.
Met ut pantsje stiif bij de oorkes vast houdend en foarsichtich lopend om ut pantsje recht te houen, gebeurde dur ut folgende: Un jong muske viel fan ut dak ou en kwam krekt in myn pansje melk te lane.
Ik skrok dér as jonkje su fan, dat ik ut hele spulsje ut myn hannen falle liet.
Ut pansje stuiterde over de groan, om fan è melk mar niet te praten. Un witte plas spreide sich ut over de stoepe.
Mar ut ergste moest toen noch komme, ut muske fladderde fan skrik over de straat en raakte op è kant fan è straat in è Woudfaart tussen de wal en un skútsje dat dér an è kant lei.
Dit gebeuren was foar mij as beeste-liefhebber ut ergste wat my overkomme kon en ut duurde dan ok niet lang, dat ik ut muske út ut water fist had.
Met ut natte beesje stevig in myn hannen tóchde ik op hús an. Myn moek sach my al ankommen en dee de deur foar my open en riep metiën; wer hest tou ut pansje melk?
Ut panse melk, as ot ur geen balangryker dingen ware dan un pansje melk.
Ik hef ut muske in un kartonnen doaske zetten, in ut deksel had ik un paar gatsjes prikt foar de lucht.
Dérna hef ik ut melkpansje wat noch op è Woudfaartskade lei weer ophaalt en nije melk haalt bij Bootsma.
Dat myn moeke kwaad op my was, was niet om dat ik ut fogeltsje rèden had, d♪0was sus elf te veul dierevriend foar, mar omdat ut de priis fan anderhalve liter melk kosten had.
Dat was su kot na de oarlog tuurluk un útgave wer at geen mééns op te wachten sat.
Mar dat besef hadden wij as kiendes natuurluk niet.
Ut muske was de folgende dag al weer un stuk beter en dat hew ik met een swieper op è Woudfaartkade weer in de dakgoate gooit.
Die sal um fedder wel rèden hewwe dink ik.
Cees Veenstra.
P.S. toen ik dit ferhaal later an seun Piet Bootsma fertelde, sei Piet:
At myn fader dit weten had, hast tou vast gratis un nij pantsje melk fan myn fader kregen.