Bertus  Poiesz       Cees Veenstra

Ut sal sun bitsje rond 1968 weest hewwe, ut liep teugen de kestdagen.  We waren Saturdag’smiddag’s de stad in gaan om boadskappen te doën foar de kòmmende feestdagen.

Ut was druk in u stad, ja smoardruk kest wel sege, de méénsen ferdrongen hun foar de etalages om naar al ut lúkse spul en de freterijen te sien, die’t in de glazen kooien útstald waren.

En dur wudde kocht, want de Sneekers en Súdwesthoekes hadden weer wat út te geven. En dat róken de sakelui fan Sneek, dat sat dur al in fanou de tiid dat de Brenninckmeijers en al die andere fan oorsprong út ùt Dútse Mettingen afkomstige sakelui in  Sneek dél streken waren. Mar de hást meer fan die lui in u stad, die’t overal brood in sagen. Bertus Poiesz was dur iën fan. Skoorsteenfege, glazewasse, warme wùst en bier op ut stat-eiláán tiidens de Sneek-week en niet te fergeten sien priis skieten in ùt Lange Piipsteegje fan ùt Grootsáán.

Mar, Bertus had noch un handelsje, dat waren sien kestbomen. De frou en ik kwamen bij Bertus sien plekje an ut Grootsáán, wer at tie sien bomen ferkocht. Hij had un stuk of zeuven

acht kreze boomke’s staan en riep:,’’Wie maakt me los, de laatste bóómkes méénsen, ik mút fan die hannel ou foar ut wiekend, ik kén su niet overhouwe. Bertus ferkocht sien boomkes as geen ander en liet wat kiendes nieuwe boomkes ánslepe. Hij boog wat naar mie foarover en flùsterde in mien oor: ’k mut sien da’k die kringen kwiet raak, want ik hef dur nog meer as honderd fan  achter hús staan.’ Dérom had ie sun onwiis mooi plekje bij de midden-breuge útsocht, want hij wóónde in un bovenhús in de Skarnestraat, dus vlakbij sien handel en dat kwam um goëd fan pas.