Groatsander merke foar kersttiid.
Nou at ut weer naar de kestdagen loopt, skiët my weer de tiid te binnen fan jaren leden, dat de kooplui op u Groatsander merke je op ut eind van ut jaar noch van alles deur de strot probeerden te douwen. Ieder met syn eigen negosie en allemaal van de béste kwaliteit.
Die vent met syn haarkamkes, die al búgend met syn kamkes, die overtuge wu dat su echt niet breke kònnen en toen ut ding toch knapte, gelyk utriep ,, en zo zien ze ervan binnen uit .”
Of die koopman, die syn manderijnen an u straatstienen nog niet slyte kon, een smoes fersinde dat syn frouw siek was en vlug naar hús moest en de hele handel voor een leuk pryske an de koopman naast hem over dee. Die verkocht su weer voor een sacht pryske an syn klanten, mar kreeg un week later te horen dat die krengen echt niet te vreten waren.
Toen ie dit an syn verkopende buurman melde, sei die doodleuk,: se waren niet om te vreten , su waren foar de handel.
Dan hast natuurluk de bloemekooplui, die ’t hun, deur de eerste nachtvorst anvreten bloemen noch kwyt moesten en bij hoog en laag beweerden dat su seker noch een week moai staan konnen. Nou ik kan dy sège, dat su geheid na iën dag de kop hange lieten en de eeste bloemkes al op u groon leiden Mar ja, handel is handel must mar dinke.
Mar weest wie ’t wel altieten mooi spul had, dat waren die jonges van Brandsma bloemen,
Mar ja, die hadden twee goeie reden om ut goed te doën, want ut waren Sneekers die elke dinsdag en saturdag op u merk stonnen en hun vader was dominee van è Christeluk Gereformeerde kerk en dan kanst fansels geen rotsoai ferkope in un stad as Sneek.
Wie at ok altieten op u merke ston met handel, was Bertus Poiesz. Die lulde die de kestbomen su de kamer in. Wat kon die man ut mooi ferkope.
Op un keer ston ie op un Saturdag namiddag met een boomke of seuven te roepen: Wie maakt me los, kom méénsen de laatste kestbomen foar un sacht pryske fan seuven gulden, jim kenne
nou noch ut soeke, werop ie foarovergebogen teugen my sei : ik mut siën da ’k die kringen de deur út krij, want ik hef noch wel een dikke honderd achter hús lègen.
En wat ’tie ok verkocht, de boomkes wudden steeds anfuld tot een stuk of seuven à acht deur un paar jonkjes, die’t su bij sien hûs ut te Skarnestraat fut haalden. Bertus had bliksems goed in u gaten dat de ,, laatste’’ boomkes ut best ferkochten.
Tuurluk mutte we ut nou ok even hewwe over sien andere bij ferdiënste, de skiëttent en pylkje gooierij die’t hij in u Lange Piipsteeg tussen ut Grootsáán en è Singel had.
Half Sneek waagde bij Bertus un gokje, om un keststol of een taart te winnen. Dat de wynbuksen ontregeld waren, maakte op ut laatst niks meer út, want na un paar keer skiëten
wisten ju de afwyking wel sun bitsie en konnen je noch wel us un priiske winne.
En ok de fearkes fan de pylkjes maakten niet altyten een gave indruk, mar och, gesellig was ut dur altyd en der ging ut tenslotte om.
In u somertiid sat Bertus met syn boatsje op u Sneekermeer, wer at ie ,,warme’’ wust en ,,koud’’ bier ferkocht, ut laatste altyd ankondigd met: ,,Gekoeld bier”werbij hij ut touwtsje omhoog trok om syn kratsje fan u Sneekermeerboajem op te trekken, at hij weer een klantsje had. Ut is ok wel gebeurd dat ut touwtsje brak en dur un kratsje op u boajem achter bleef, mar
dér kregen je Bertus syn humeur niet met kapot, want de humor sat um in syn bonken.
Dat ie in ut najaar ok nog de skoarstienen van half Sneek feegde en ok nog een avondfullend programma had as dur iën trouwen ging of un koperen of silveren bruiloft oplústerd wurre moest, Bertus draaide syn haan dur niet foar om. Dat ie met syn humor wel us tot ut randsje ging, maakte niet út. Je hadden lol en der ging ut om. Ut het Bertus Poiesz tot een onfergeteluk figuur maakt en veul ouwe Sneekers dinke noch met plesier an disse man terug, die as motto had: ,,Niet lulle mar poetse’’ en su ist mar krekt.
Cees Veenstra.