Sannes, de tonneman.      Cees Veenstra

Ut was un kort mar breed figuur, kortom un krachtuch ogende man met un indrukwekkende snor onder syn wat kromme neus. Ut was ok un friendelukke man, niet fan feul woarden, mar hij sei ju wel goeiendach at je um teugenkwamen. Hij woande bij oans in è straat, dan hef ik ut over de Willem de Zwijgerstraat.
Ut sal ongefeer op nummer 34 weest hewwe skat ik.
Hij werkte bij de gemeente en had un moai vrij beroep en kwam suwat bij iederien an è deur. Nou ja, an è deur, an è deur van ut húske dan, want Sannes was tonneman. Teugenwoardig hewwe ju dat niet meer, mar froeger hadden ju un tonsje wer at ju ju behoeften op deden. Sneekers noemden ut un skyttonsje. Nou was Sannes iën fan è meensen die’t die tonsjes omruilden at su fol waren. Dat gong as folgt: Su gingen met un gryze peardewagen de straten deur, ut was un gesloaten wagen wer’t twee rijen tonsjes boven elkar in staan konnen. De knol- meastentyds un Belg- foar de wagen wist krek wer at su weze moesten en stopte fansels. Ut werkpak fan Sannes beston ut un brune mesjesteren jas en broek en un donkerblauwe skipperspet op syn kop met krullen.  Op ut skouder un groue lappe dik brún leer, bedoëld om ut skouder teugen de râne fan è tonne te beskermen en om ut “spatwater” en su op te vangen. Dat was meastentyds geen overbôdiche luxe, want de steegjes waren soms poartsjes en dan wu de tonne an è bovenkant noch wel us un opdonder krije, sudat un deel fan è brut  overboard kieperde. Dér was nou krekt die leren lappe foar bedoëld, die ving un deel fan è smurrie weer op.
At je nou dinke dat Sannes dat vies fon, dan hé ju ut mis, want Sannes sei altyd:
Vies? Skei út man, dur het noch noait iën met syn hannen an sitten.
Op moeiluk bereikbare plekken foar de peardewagen gingen su met un praam de tonsjes ophalen. At su dan onder un breuge deurfoeren wer’t kiendes opstonnen om hun op è kop te spuien, su at froeger wel us gebeurde, trok Sannes ut deksel fan un tonne en stak syn hân dur in om un goaibeweging te maken. De jeugd maakte dan dat su fut kwamen, want Sannes liet niet met sich spotte.
’S avens na werktyd, mar in syn vrije tiid ók morrens,  ging de man swemmen in è Woudfaert. Dat hield ur fol fan ut froege foarjaar tot diep in è herfst. Hij liet um krékt búten ut Túndorp tussen de reiden deur in ut water sakke, swom un styf kwartierke en sette dan weer op hús an.  At ut ys in è faert begon te kommen was dat foar Sannes ut sein om met swemmen te stoppen. We hewwe um as kiendes heel wat keren in è Woudfaert swemmen siën. Na ouloop weer op hús an met syn oprold handdoekje, werin syn swembroek sat.
Sannes, in è vyftiger jaren fan è forige eeuw un oérsterke kearel út è Willem de Zwijgerstraat.