Douwe Hoekstra.   

’t Was in u sestiger jaren fan u forige eeuw, dat ur nog feul fan die typische méénsen in u stad woonden, die’t sich onderskeiden fan de rest om dat hun gedrag faak wat andes was.

Sun man was Douwe, un poërbéste kerel, met mar iën minpuntsje, hij mocht su ferrékte graag un pilske. Nou, un pilske, late we sège dat ie dur wel pap fan luste, su gek was ie der op.

Hij ferdiënde syn geld as opperman in u bouw, su ast dat su veul hast in die tiid.

Douwe was un wrotter, die ’t syn geld meer as weerd was en ok altiid klaar ston om syn maten op ut werk te helpen, ók at su dur niet om froegen.  

Mar op weg fan ùt werk naar syn hús, moest ie altyd die kroeg fan Epke Hoekstra op ùt hoekje fan ùt Martiniplein foarbij. Die kroeg sat dur fout, die hat dér noait sitte mutten.

Mar goëd, hij sát dur wel en derom sette Douwe un flink deel fan syn suur ferdiënde geld

dér om in aandelen. Hij kocht soms se veul op un Saturdagmiddag, dat ur de weg naar hús  mar amper wist te finen. Mar Heineken keerde niks út, sels geen rente, want hat ie dat wel kregen, dan hat ie in u 80er jaren in en knots fan un bungalow an u Soutepoël woand, mar su fer is ut noait komen met oans Douwe.  Op un keer trof ik um an op u Sneeker kermis, moai stuk in è kraag en krek bezig om un sout heerinkje naar binnen te werken. Met syn moan wiid open en ut heerinkje boven de lippen hangend, klaar foar de eeste hap, sach ik um staan. ,Goeie Douwe’ riep ik naar um, werbij Douwe, ut heerinkje férgeetend, een ferme swaai met syn rechterarm naar mij maakte as begroëting, werbij de glibberige heering met siepels en al, in deselde swaai tussen ut publiek ferdween. Ach arme Douwe, ut waren miskiën wel syn laatste centen die ur die dag te besteden had, om over de armoede thús mar te swychen.

Cees Veenstra.