De Heering Karre

 

Hij hiette Harm, Harm Poiesz en hij vente met soute en súre heering deur de Sneeker straaten.

Ut was un wat armoedich spulsje, die heeringkarre fan Harm. Wat súterich, su at Sneekers dat su mooi sêge.

Mar foar Harm was ut syn hele hebben en houwen, wer at ie syn broad met ferdiëne moest.

At ut heeringseizoen weer ánbrak ging ur met ut spulsje de straten deur om syn handel te slyten. ‘Soute en sure haring, een dubbeltje maar’: riep Harm, krekt as visboer de Haan dat ok su moai roepe kon.

Mar de kwaliteit fan de Haan was, om in vistermen te blyven, wel een ‘graadsje’ beter, mar dér kon Harm niet met sitte. Hij had ok geen bakfiets su at sommigen dat wel hadden, nee Harm had un háánkarre en die moest ur duwe en dat viel niet altyd met. Seker niet at ut warm was, want dan switte hij um ut lazerus en had ie un neusdrup fan hier tot gunder.

Trouwes, folges mij had de man altyd un neusdrup, die met u regelmaat fan u klok ferférst wudde, want ik hew um nooit sonder siën. Die neusdrup hóórde gewoon bij Harm.

Op un keer kwam ur weer langs bij oans in è Willem de Zwijgerstraat, wer at noch wel us un heerinkje in un keelgat ferdwyne wu.

Harm brocht syn karre tot staan en su foar de klant un sout heerinkje pakke ut ut tonsje wer at su in saten. Ut was niet ut bêste spul, dat was foar de inkoop ok te duur en ok was de omset niet su groat, dat ur elke dag verse vis op u karre had. Dat was niet te doën foar Harm. Ut was un wat belegen heerinkje, wat an u sachte kant, wat snotterich, su at we ok wel seiden.

Hij lei ut papierke wer at u heering op kommes su, klaar en pakte met syn blote hannen ut heerinkje vast en lei um op ut papierke, terwyl un ontsnapte neusdrup op utselde moment op ut fiske del viel. Nou was dat niet sun punt, want de smaak fan un neusdrup en un soute heering is hast gelyk, dus dér merkt geen mééns wat fan.

Mar toen Harm de siepels ut ut bakje weg op ut heerinkje gooie su, ging ut mis.

Hij streek met syn niet al te skone jaske krekt bij ut papierke langs wer ut heerinkje op lei, sudat ut fiske op u groan viel. Nou, dat was sonde natuurlijk en Harm pakte ut fiske fan u groan, nam syn net iën dach leden wossen sakdoek ut u búse en feegde ùt heerinkje af en su ut weer op ut papierke dèl lêge. Mar dat ging de klant krek te ver, hij was niet sinnig, mar wu wel un skoan fiske út ùt fatsje hewwe en dat het ur ok kregen.

Toen kon Harm weer ferder naar de folgende buut om syn hannel te slyten.

Ut op u groan fallen fiske sal un straat ferderop wel un nij keelgat fónnen hewwe, want Harm moest ok deur de tyd fansels.       

Dit was un klein stukje út ùt ferleden fan un Sneker venter.

 

Cees.v.