Oade an è jareche Waterpoart
Waterpoart, râne fan è ouwe stad
boud op geel stiênen bogen,
met dij hef ik altyd wat had,
dyn skoanhyd foor myn ogen
As ik dij sach, flakbij of in 't ferskiët
dan foelde ik my su seker,
myn hart dat was dan altyd bliid
su as bij elke Sneker.
Dyn anblik en dyn friendlukhyd
su skitterend an è Kolk
het iederiën wel us ferbliid
fan toerist tot boatsjefolk.
Nou bist jarech, 400 jaar,
de wùst noch ouwer sù ’t we hope
Mar hoe kréégst dat nou foarelkaar,
su wúdden die toch slope!
Gelukkuch hewwe su ut keerd
en lieten su dij staan.
Dérfan hewwe wij weer leard
goëd met dij om te gaan.
Dou pronkstuk an è ouwe gracht
wér’t un ieder fan geniët
de bleefst bewaard foar ’t nageslacht
en spaard foar ’t sloopferdriët.
Dou, symboal fan oanze stad,
heel graach noch feule jaren.
We drage dij steeds in oans hart
dat kes’t in Sneek ervare.
We wete, das’t noch lang bliëfst staan,
dat is foar oans wel seker.
En dat ut dij mar goëd mag gaan
is de wêns fan elke Sneker.
Cees Veenstra.