Niemand wist van kwikflesjes in magazijn Sneker school.

Zo stond het in de Leeuwarder Courant van zaterdag 22 juli 2017.
Er was veel ophef ontstaan over het vinden van een flesje kwik bij de Sneker Julianaschool. Kinderen hadden het flesje meegenomen naar het speeltuintje tussen de Schoolstraat en de  Kloosterstraat in Sneek.
De gemeente Súdwest-Fryslân sloeg groot alarm en liet 400 huishoudens een waarschuwingsbrief bezorgen. Mannen in vloeistofdichte kleding- en voorzien van gezichtsmaskers en rubberen handschoenen werden ingehuurd om de vermeende resten van dit goedje op te ruimen.
Een huis werd tijdelijk ongeschikt bevonden om te bewonen. De eventuele kwikdampen werden als zeer gevaarlijk bevonden.

Ambachtschool 1953.       Cees Veenstra

Ik zat als jongen van 13 jaar in de eerste klas van de ambachtschool in Sneek. Ik leerde er voor timmerman. Lokaal 23 was de ruimte waar ik de beginselen van het vak in 2 jaar tijd zou leren. De heren Boschma en Nauta en van der Meulen waren mijn leraren in de praktijk- timmerklas. Ook kregen we bouwkundig tekenen in lokaal 45, in de nok- en onder het schuine dak  van de oude ambachtschool. Taal en rekenen van Jan Koster- en niet te vergeten, natuurkunde van de onvolprezen leraar Hagens. Hagens, de man met handen als kolenschoppen maar met een karakter van een lieveheersbeestje. Kortom een fijne leraar waar je graag naar luisterde - en mooie natuurkundige proeven mee kon beleven.
Lokaal 34 was het lokaal waar het gebeurde.
Één van die proeven was die met een flesje kwik, volgens onze wetenschapper één van de zwaarste vloeistoffen die er bestonden. Wij mochten het kleine flesje om beurten even vasthouden om te voelen hoe zwaar het wel niet was. Het was zwaar voor zo’n klein flesje.
Het soortelijk gewicht van het goedje werd met een moker in ons geheugen geslagen.
S.g. 13,6  Een emmer met een inhoud van 10 liter dus 136 kilo. Niet te tillen dus.
 
Nooit weer vergeten!!
Wat ik ook nooit weer ben vergeten is de demonstratie die wij bij het goedje kregen.
Er werden een paar druppels op een kunststof tafelblad gegoten, die zich spontaan tot een soort van fietskogeltjes formeerden en die zich al rollend over het formica verplaatsten. Met zijn grote handen veegde de heer Hagens de korreltjes weer bij elkaar en deed ze weer in het flesje. Er werd uitgelegd waarom het kwik zich tot een rond kogeltje ging vormen. Wij zaten er als jongens letterlijk met de neus bovenop. Dat wilden we nog wel een keer zien. Weer werden er wat druppels kwik op het tafeltje gestrooid en het hele schouwspel herhaalde zich. Ja, we mochten zelf ook wel even ervaren hoe de kwikdruppels aanvoelden als je ze in de hand nam. En ze voelden inderdaad als fietskogeltjes in je hand.
Is er iemand van deze groep - voorgaande - of latere groepen van de school ziek geworden of erger nog overleden aan deze proeven in het natuurkundelokaal?  Hoe is het met mijnheer Hagens afgelopen, is hij die veelvuldig met het goedje in aanraking is geweest er ziek van geworden?  We zullen het waarschijnlijk nooit te weten komen.