De mannen van Van der Werf.

 

Ik wil ut even met jimme hewwe over de jonges van van der Werf, jim wete wel wie ik bedoël,

Jan, Bertus, Hielke, Jelle en Adolf, vijf broers die’t ut heel goëd met elkar fine konnen.

Stuk foar stuk mannen die ’t Sneek een warm hart toedroegen en in u stad goëd bekend

waren. ’k Sech dur drekt bij, dat se folgens mij nog geen hoan kwaad deen hewwe in u stad.

Over Hielke, Jelle en Adolf kenne ju allienig mar sêge dat su graag werke wúdden en ok bij een baas deurgaans goed an u slag konnen. Jan en Bertus kést wel een ferhaal over skriëfe, mar geen fekead woord, want su waren goudeerlijk.

Ja, ut waren goeie kerels, die’t miskiën wat andes leefden as oans, mar ik mocht su wel en ik kon ok goëd met hun opskiëte. Goeie kerels, ik ken niet andes sêge.

Su brochten fleur op straat en hadden met iederiën wel us een praatsje.

Dat su ok af en toe wel us gekke streken úthaalden, hoorde bij hun, as de waterpoat bij Sneek.

 

De mannen waren stuk foar stuk atletisch bouwd en dat lieten su ok wel us te pas en te onpas siën at ut hun su ut kwam. Foaral Jan en Bertus konnen dur wat met. Jaren leden waren su bij de bioskoop met un slukje op de méénsen an’t vermaken die’t in u rij foar de kassa op un kaatsje stonnen te wachten. Su demonstreerden ut op u hánnen staan en foaral ut op u  hánnen lopen, want der waren ut meesters in. Nou was’t wel su, dat niet iederiën dat wardeere kon en seker  ut frouwmens in u kassa niet. Die ergerde sich blau en groën en riep dat su op hoepele moesten, want andes su ze de pliesie belle. Nou, dér skrokken de boys bepaald niet fan en de kapriolen wudden steeds gékker.

Op een geven moment kwam de opbelde pliesie opdraven en sei:, mannen deurlope en hier niet langer rondhange, jimme binne de méénsen hier tot last met jim dronken kont.

Mar dat liet Jan um niet sêge, wij hewwe niet dronken en dat sak je siën late ok sei dur teugen die pliesie en met ien swieper ston ur op syn hannen en liep een rondsje om de kassa.

Nou , seit die smies, ik ken wel siën das’t dronken bist, want as’t nuchter bist dan doës’t dit niet. En su wudden de mannen met sachte haan richting Galgestraat stuurd.

Su liepen tegare vaak met een karke deur de stad om wat hannel op te doën, sudat su weer een pilske kope konnen bij Epke Hoekstra of bij Neutraal.

At su onderling een handelsje hadden, wudde dat bij foarkeur in pilskes ferekend.

 

Jelle werkte in ut begin bij syn skoanfader Adam Jansen, fan heibedrief ,, Jansen en Van Aalderen”  Ut was foar de woningen an de Hugo de Groatstraat, die’t Pier Olij der bouwde. Su hadden nog sun ouwe holláánse heistelling, met fan die spaakwielen met gatten dur in wer, ast een yzeren spaak in steke moest om ut kring een eindsje te ferryden.

De stelling wudde dan met 4 tuien fast setten an stevige palen, die’t in u groan slagen waren.

Mar dat wist Jelle eest niet, en su kon ut gebeure dat Adam Jansen de eeste keer teugen Jelle sei; Wust dou die tuien even fersette sette Jelle en Jelle de tuien an een bouwplanke vast bónnen had, sudat  bij ut omhoog halen van ut heiblok de hele heistelling om sodemieterde.

Dat skoanfader Jansen dér niet bliëd met was, laat sich rade.

Toe ut heien klaar was kon ie bij Pier Olij an ut werk komme, want der heiden su foar en dus kon ie mooi op u selde bouw an ut werk.

Nou, dat heffe we ok weten. We draaiden self toen nog de beton en om dat wat smeuïger te maken brukten we stabilax in een klein maatbùske fan sun 10 centiliter wat út un liters blik tapt wudde, dat op syn beurt weer ut un30 litervatsje fuld wudde.

Mar Jelle fergat dat natuurlijk en gooide ut hele blik fan un liter inhoud in de betonmolen en toen we dér de balkons met storten en ut eerste balkon klaar hadden, toen dochten we al; wat skúmt die rotsooi allemachtig, ut leek wel seepsop.

Toen we froegen ot ’t ie wel ut goeie blikje brúkte, riep Jelle, ja hoor en hield ut liters blikje triomfanteluk omhoog. Hij was alweer fergeten dat ie ut kleine maatsje bruke moest. 

We heffe ut eerst storte balkon mar weer leeg skept, want andes had ut toch spontaan fan u muur ou duveld.        

Op een geven ogenblik was Jelle 12 ½ trouwt, hij nodigde suwat de hele familie en de buren út, bij um thús in u Smidsbuurt. Flink wat kratten bier in u gang en ut hele spul an ut dáánsen in u woankamer, totdat ut hele selsskap deur de floër sakte en su ut feest onderbreke moesten.

Mar un van der Werf hat wel foar hietere vuren staan en su konnen dur dan ok wel weer om lache.

Syn broer Adolf, die ’t we mar Dolf noemden, vanwege oans kennis fan de oorlog, was manusje fan alles, mar wu su graag timmerman wudde. Hij froeg wete faak ot ie mij niet helpe mocht met ut wat makkelukker werk, su as ut floer spykere en dat soat saken.

Omdat ie wel werke wu, bin ik naar Pier Olij gaan en hef um fraagt ot Dolf mij niet helpe kon.

Eerst wu dur dat niet, mar toen ik bij um androng, sei dur; nou laat ut um mar us probere.

Mar Dolf had natuurlijk geen gereedskap en kon dat ók niet betale, dus ik Olij weer presse  dat ie gereedskap foar Dolf kope moest. Na wat andringen het ie dat op’t laatst ok deen en su het Dolf nog een hele tyd timmerman weest en met my werkt.

We namen ut werk an en heffe dur een mooie stúver an ferdiënt. Ik hef dur nooit geen spyt fan had dat hij my hielp, want hij wu best wel had werke en ut was foar hem een hele ferbetering foar die tyd.

Nou, veule jaren later binne je de mannen wat út ut oog ferloren en wete ju vaak niet iëns meer wer at su woane, of at su nog leve, mar ut was een mooie tyd met de jonges van Van der Werf en we hewwe un soat lol met hun had en dér wu ik ut mar bij late.

 

Cees .V.