Arie van Dijk, alias Arie de Bokser
Welke Sneker het um niet kennen.
Hij reed op syn sportfietske deur de hele stad. Syn mooie dikke bos haar wat wild om u kop.
Un meastentiids brune kop, want hij sach dur gesond ut, omdat ur un soat bútendeur was.
As jonge sach ik un soate fan tarzan, of noch beter Johny Weissmuller in die man. Syn moaie brun ferbraande bealig in u somermaanden, die’st moai sien konst, omdat ur ut overhemd altyd wat losjes om um heen hangen had.
Mar dat konst meastal pas in ut najaar sien, want dan kreeg ur de somer in u kop.
In ut najaar?? Ja, want su sat Arie nou ien keer in mekaar jonges.
In u hest dan fietste die in un kotte broek en hat ur ut liefst ut hemd wat open, wel hat ur un klein los sjaalsje om u nekke, mar dat was meer foar de sjo folges mij, want hij wist om u donder wel dat ie dur goed út sach.
Ok in u winter kónst fan de skaars geklede Arie geniëte, want disse outfit droech ur tot in ut foarjaar. Mar at u bladsjes an u bomen kwamen, dan kreech Arie ut koud. Sterker noch, at ut warmer wudde dan ging bij Arie de lange broek an en wudde ut sjaalsje wat faster ok u nekke trokken. Ok wudde dan ut wat skyre jaske noch wel us om syn brede torso hesen.
Arie was sportief, dat konst wel siën an u manier werop ie op syn fiets sat, mar ok was dur gek op swemmen.
Je konnen um faaks an treffe bij de hoge breuge bij Twellega, der was toendertiid un klein strandsje, wer’st moai swemme konst.
Ut was op spoaten terrein, met un moaie hoge dyk dur omheen, wers’t die moai achter ferklede konst, mar de konst ur ok moai teugen an lège om te sonnebaden.
Op un sundachmiddach waren we dér as jonges an ut swemmen, toen Arie opiens op sun bulte ferskeen. In fol ornaat, su at ur altiëd swom sak mar sege. Dat was foar Arie gewoan de onderbroek ferkeard om an, dus de gulp an de ferkearde kant. Nou ja, de ferkearde kant??.
Jim snappe wel wat ik bedoël.
Nou was dat noch niet iens sun gek idee fan Arie, want ut spaarde un swembroek ut en de hast met ien de onderbroek ok weer skoan. Afijn meensen, Arie hat wat swommen, gong even lègen te sonnebaden en mopperde op iederien die’t in syn buut kwam.
En hij kon moppere, want ut was un einzelganger, die at niet te veul drukte om um heen hewwe moest. Mar toen gebeurde dur ut folgende,: Arie stón op, strekte um út over syn folle lengte út en riep al kloppend op syn bustkas:,” wie wil er met mij boksen,” nou dat wu giniën fansels, want Arie sach dur ferfaarluk ut met syn gespierderd bealig. Dér liepen ju niet naar toe op un potsje te boksen, ju súden wel gek weze at ju dat deden.
Toen Arie in u gaten kreeg dat ur geen klantsjes waren om ut teugen um op te nimmen, sloeg ur met syn vústen op syn eigen torso, mar ok op syn gesicht, sùdat ut mar even duurde foardat ur un bloëdneus had.
Oner ut útroepen fan: “Stelletje lafaards, durven jullie niet” begon dur um self noch hadder te slaan, sudat ut nyt lang duurde dat ur de tánnen deur de lippe had en ut bloëd um bij de moan del liep. Wij skrokken as kiendes tuurluk fan dit spektakel en hewwe óónze kleren opsocht en antrokken en binne mar op hús ansetten.
Wa hewwe ut dur as kiendes noch faak over had, hoe ut su fer met Arie kommen was, mar de groate méénsen seiden dat ut kwam omdat ur noch al jong syn frouw ferloren had.
Wij fónnen ut allemaal erg sielig foar Arie en snapten dur as kiendes ok su goed as niks fan.
Arie het noch jaren in Poppenwier woant, wer’t de ramen fan syn húske fol plakt waren met leuzen as: Sodemieter op, rot op en meer fan dat soarte spreuken.
Arme Arie, dat ut su ver komme moest.
Cees V,