De Woudfaartsbreuge, of andes seit:

“Willem de Bult” syn breuge, alias: “De Bierbreuge”   Cees Veenstra

As Sperkhemmer jonkje, geboren in è Willem de Zwijgerstraat en ók noch flakbij de Woudfaart was oans speul- en zwemgebiëd deselde Woudfaart as boven noemd.

Wa saten as kiendes dan ok faak bij “De Bult” syn breuge, want at dur un skip deur moest wudde dur eest deur de skipper- met è hannen as un toeter foar de moan- ‘brio’ roepen.

Dat brio wu seveul sège as: “Breuge open”. Un skipper in goeie doën had al un koperen toeter wer at ur op blies. Lang- kot- lang, dat fon ik as kien su moai klinken over de Woudfaart.

Willem de breugewachter, die’t in ut Havenstraatsje woande en un bochel had, kwam su flug at syn foeten um drage konnen op è breuge ousetten. Hij liep dan east over de breuge en skopte dan met syn klompe de sware skúúf die’t de breuge op syn plak hield naar achteren. Dan weer wèrom naar de touwen, die’t an è syde fan de Woudfaartkade hingen om de breuge te hijsen. As kiendes mochten we hem dérbij wel helpe, mar dat hat foar oans un bijbedoëling.

At ut skip deur de breuge was en ut spul weer sakke moest, wat meastentiids niet su makkeluk ging, mochten wij bij de noch omhoogstaande breuge oplope om um weer op syn plak te krijen. 
Dat was foar oans as kiendes fansels un heel aventuur, werbij ast ie goed an è leuning fan è breuge fasthoue moest andes kloaides’t su fan u breuge ou naar beneden.

Feul fan oans friendsjes woanden op è skippen die’t an è kade leiden. Dit waren hast allegaar skútsjes, allienich de Van der Zwaag’s hadden un in myn ogen groate woanark, mar alles is fansels groat in kienderogen. Toen Willem de Bult in de fiiftiger jaren fan de forege eeuw overleed, wudde syn plak op è breuge innomen deur Tichelaar. Disse Tichelaar woande op un brún skútsje dat flak bij de breuge un plakje kregen had. Behalve breugewachter ferhuurde die ok noch roeiboatsjes. Disse boatsjes bestonnen foar ut groatste deel út stukken blik, die’t ie royaal op u meastal lekke onderkanten spykerd had. Dit wetende, had de bêste man de boatsjes fan binnen rúm fan de noadsaakelukke hoasblikje foarsiën.
De roeiriemen hadden meastentiids desélde blikken útstraling as de huur-skoukes. Dat ut hele spul loadswaar roeide sal un overboadig ferhaal weze.   

Fanou de breuge rekend, lagen dur de folgende skippen. As eeste Tichelaar, dan faaks drie huurboatsjes fan Van der Werf ( Dari kota, Trip en Elly ) dan ut brúne skútsje van De Bruin, ut skútsje van de ouwe Van der Hoek en è frou, ut wat groatere skútsje van Vermaning, dan Van der Zee die’t parreplu’s repereerde en op ut end fan è float lei ut skútsje fan Van Aalderen, de haze- en kninevelsjes drogend an un lyntsje boven ut dek.

Dér hield de stienen kade op en en begon un smal geel stienen straatsje fan sun meter breed, wérfan de grasberm wat skuin ouliep naar ut water fan è Woudfaart.                                                  

Terug naar de breuge. Bij de breuge was un klein driehoekug stukje groan met un oud houten boënstap. Foar oans as kiendes ut stekje om te vissen en om ’s avens un aaltsje te ferskalken.

Dit hoekje groan wudde in è loop der jaren ut praat- en swetshoekje fan de oue skippers, mar ok fan lui die dur heen gingen on nijtsjes út te wisselen, faaks fergeseld deur  un potsje bier, in dit gefal un fleske, of noch beter seit un kratsje. Op die fleskes saten dópkes, ok wel kroankurkjes noemd. Die losse dopkes gaven in ut begin un hoop rotsoai fansels, mar dér hadden de mannen ut folgende op fónnen. Alle dópkes wudden foartaan met un spykerke an ut houten dek fan è breuge fast spykerd. An ut breugedek konnen ju siën dat ur in è loop fan è jaren heel wat pilskes as spraakwater opbrúkt waren.  

De breuge hield ur later de bijnaam: de “ Bierbreuge” an over.