Gerben van der Hoek. Cees Veenstra
Een man, die’t de measte Sneekes fan un jaar of fiiftig, sestug
warskynluk noch wel kennen hewwe.
Gerben sat achter sien raam in ut Krùzebroedershof. Rusteloos at ie was, ston ie op en skoof ie fan ut iene naar ut andere tafelsje om un praatsje te maken met sien mede bewooners, of met u visite wat dur kwam, wer bij die faak probeerde un gefulde koek, mar noch liever un sigaarke te bietsen. Hij sag út ut raam, mopperde wat over ut slechte weer en liep naar sien haankarre, wer at ie skillen met op hale moest. Sien swiepe lei al klaar, want die kon ie bij sien dááglukse tocht deur de stad niet misse. Hij had sien faste klantsjes, die’t de skillen al foar um klaar setten hadden. At su dat un keer fergaten, kon dur ougrieseluk moppere op die sufferds. Hoe fedder at Gerben deur de stad kwam, hoe voller de karre, die’tuurluk ok swaader wudde met al die skillen dur in. Bij de breugen, wer ’t omhoog ging moest ur de hele beulig brúke om sien karre dur bij op te skeuren. Dat was ut moment foar Gerben om sien ‘peëd ‘an te moëdigen en pakte die sien swiepe dur bij. Onder ut útroepen fan:, ’Vort sik’ liet ur de swiepe over de karre knalle, mar omdat ut ,beest’ ut ok niet alleen kon, settte Gerben sels ok alle krachten bij om de karre over de breuge te wrotten. At dat lukt was, feegde die met de mouwe fan sien mesjesteren jas ut swit fan u kop, dér na noch un haal foar sien neusdrup en sette dur koers naar Auke Boot op ut Martiniplein om sien bolknak fan Boot in ontfangst te nimmen. Met un drie keer dank je wel meneer an ut adres fan Boot, was ut tóch weer un goeie dag weest foar Gerben en onder ut útblazen fan dikke rookwolken ging dur weer op ,hús’an.
*}