De sterke Steven Gerlofs.
Su ak al eeder ferteld hef, was ik as jonkje an ut werk bij annimmer Jan de Dood an è Ouwe Oppenhúzerweg. We hewwe ut dan over de jaren zes à zeuvenenvyftuch fan è foriche eeuw.
In die tiid hadden de machines noch geen afzúchinstalasie su at su dat teugenwoardech hewwe.
Vrijdachsmiddachs was ut un troep van saachsel en spanen om è machines heen, su das’t niet meer fatsoënluk in è werkplaats lope konst.
Mar dur waren liefhebbers foar die spanen en ut saachsel.
Ut groatste deel ging saterdachmorrens naar de kalkoves fan Erven Feentra.
Háánkarren met un paar oue deuren an weersyden en un paar halve deuren foar de achter en è foarkant, dan konnen ju al un moaie bult spanen met nimme.
We moesten ut self útstrooie over de floeren fan è drie ovens die suwat an Houkesloat leiden.
Om un uur of twaaluf gingen we dan naar baas Bram van der Zee syn kantoor en kregen dan un paar pakjes sigretten.
Dan weer gau naar de timmerwerkplaats fan De Dood om è floer dér su skoan mogeluk te maken, want dat wu baas Jan weer netsjes hewwe foar de nije week.
At alles um naar ut sin was, konnen we om kwat foar één naar hús, mar noait un minuut eeder.
Su ‘k al sei, waren dur meer liefhebbers foar de spanen. Un ‘goeie’ klant was ut Krúzebroedeshof, die brúkten de spanen foar ut ferskonen fan ut kiepehok. 
Die kiepen hielden su dér foar de eikes, die hoefden su dan niet te kopen fansels.
Germen van der Hoek en Steven Gerlofs waren de mannen die ‘t è spanen bij oans fan è werkplaats ophaalden. Self hadden we ut spul dan al in sakken deen en klaar setten bij de syd-deuren fan è werkplaats. Ok sij hadden un háánkarre om ut spul te ferfoeren .
Nou was ut su, dat Germen altyd één sak metsleepte naar de karre, mar Steven nam in elke háán un sak en sleepte su over de groan naar de karre.
Ut was un matsjo die Steven, hij fon um self ferskrikkeluk sterk omdat ur twee sakken tegelyk met nam. Hij sei dan ok teugen oans:
Wat bin ik sterk niet, fyne jimme ók dat ik su sterk bin? Hoe su dat komme dat ik su sterk bin. Germen is lang su sterk niet, want die nimt mar één sak met.
Gerard, de fraiser fon ut tiid wudden om Steven un leske te leren. We hadden foar ut lymen un gewicht fan 25 kilo in è werkplaats lêgen,
dat moest mar us in è sak fan Steven fon Gerard.
Hij dus dat gewicht in un sak.- en ja hoor, Steven pakte de sak met ut gewicht beet en su um weer naar de karre slepe.
Met groate ogen fan skrik riep Steven teugen oans dat die sak wel erg swaar was en hoe dat nou kon. Of bin ik nou niet su sterk meer: sei Steven.
Wij wisten ut niet! Steven skeurde de sak naar de karre en su um dur bovenop hijse, mar dat was nou krekt niet de bedoëling,
want ut gewicht moest wel in è werkplaats blieve fansels.
We hewwe ut mar teugen Steven seit fan dat gewicht en die kon dur ok wel om lache.
Ut was sun doadgoeie jong die Steven, hij sat in è somertiid un keer bij oans an un bakje koffie en froeg ot ur wel even naar familie in De Lege Geaen belle mocht, ik miënde naar un broer, mar ut ken ók un neef weest hewwe. Afijn, Steven belle omdat ur altyd noch us un dagje naar Sybrandaburen toe sú. Na ouloop fan ut gesprek sei Steven dat ur ut kommende weekend niet naar Sybrandaburen toe kon, want su sij sien broer: dur lei te veul sneeuw op è dyken. Hatsje somer,- en hij geloofde ut ok noch, de stakker.
We hewwe Steven mar niet wyzer maakt en hij ging later met Germen met net seveul plezier weer naar ut Krúzebroershof, dan at ur komen was.
Syn kienderlukke friendelukhyd en syn geloof in anderen sal my altyd bij blieve, jammer dat sukke moaie méénsen niet meer onder oans binne.
Cees Veenstra.