De onbreekbare haarkam Cees Veenstra
Oans buurman was marktkoopman.
Ut was un friendelukke kerel die op syn manier de kost wat bij elkar skarrelde.
Hij verkocht onder anderen tubes pasta, wer at je verchroomde dingen die verroest waren weer blinkend mooi met make konnen.
Tenminste; dat sei oans buurman. Hij had un kraampke, een paar ferchroomde fietswielen sonder spaken en un potsje met brúne rotsooi om op de velgen te smeren. Dat was mooi spul, ut leek krek roest at ut wat opdroogd was.
Dat waren syn demonstrasie atributen.
Dérnaast had ur dan doazen fol tubes met “wonderpasta” die at su iënmaal op è “roest” fan de velgen anbrocht waren in un vloek en un skeet weer foar supergladde felgen sorchden. Ja, je moesten wel even wryve fansels, mar dat was su klaar, su at de demonstrasie syn liet. Buurman moest wel af en toe weer even un pas skoanmaakt velgje roestig make foar de folgende demo, mar dat gong um steeds goed ou. Hij het honderden tubes fan dat spul ferkocht. Dat ut iënkeer thús komen met ut spul foar de klant wel us wat anders út pakte, ut sij um fergeven.
Syn andere handel beston út haarkammen. Haarkammen??
Ja seker, onbreekbare haarkammen. Ju konnen su in ferskillende maten en soarten krije, nou ja kope fansels. Hij ston met die dingen in syn hannen te roepen en te schreeuwen hoe sterk die dingen wel niet waren. Ut was nij spul, krek út Amerika, ut was nylon. Oersterk. Ondertussen had ie dan un kam in syn hannen wer at ie met heen en weer ston te búgen. Op un onverwacht moment gaf ut kamke de geest, en ston ie met twee halve kamkes in syn hannan.
Maar buurman, niet foar iën gat te vangen brulde metiën:
En zo zien ze er van binnen uit. Ja, oans buurman was un echte koopman en het noch heel veul “onbreekbare” kamkes ferkocht.