De Blinde Koopman

Hij hiete Dykstra en hij woande in de Stiënklipstraten. Hij was blind en dérom hat ur een blindegeleidehoan. Dat sachts’t noch niet su veul in de jaren fyftich.

Hector, hiete die en ut was un soarte van herdershoan. De oren stonnen um tenminste altyd recht op u kop. Dur sat noch sun ouwerwets groot en gebogen háánvat an u hoan, wer at ie um an vast houwe kon. Hector ston altyd op skérp en we durfden as kiendes ok noait bij hem te kommen, laat staan om um te aaien, mar folges mij mocht dat ók niet fan de man.

De koopman self was un wat klein mansje, met altyd un mesjesteren pak an en un soarte fan skipperspet op syn kop. De ogen saten um styf dicht, sudas’t ok siën konst dat ur blind was.

Onderweg droeg ur hast altyd een ouwe tas bij um, sun stoffen ding met vertikale streepkes, die ’t wij altyd un ‘skipperstas’ noemden.

As jonkje fan un jaar of twaaluf sach ik um lopen in de Johan Willem Frisostraat, ut was in oans speulkwartierke. Tikkend met syn road-witte stokje op u tegels fan u stoepen, liep ur met syn hoan Hector recht op un boom an. As kien sach ik ut al foar myn ogen gebeuren, de man su pal bij de boom op knalle en met op syn minst un bloëdneus, mar miskiën nog wel ergere dingen oplope.

Fol skrik riep ik naar de man: Koopman, dur staat un boom recht foar je hoor,’

Mar foardat ik útpraten was, was ut antwoard: Ja, dat siën ik self ok wel, dat hoefst my niet te fertellen.

Fol ferbazing bleef ik staan, my oufragend ot  è man wel echt blind was, want hoe kónnen je andes un boom staan siën??

Cees V.