De handelsreiziger
Hij is ‘vertegenwoordiger’, sei syn frou altyd, dus gewoan reiziger su at we ok wel seiden, mar fertegenwoordiger klonk wel moai.
Hij verkocht ‘reinigings-artikelen voor de agrarische sektor’, sei syn frou dur dan bij, met andere woorden, hij leurde met bússels en biezems en en andere skóanmaak-rotsoai bij de boeren langs om syn weekloantsje binnen te halen.
Hij had krek een nij autootsje fan ù saak kregen, sun klein bestelwagensje wer’st krek genoeg rommel in kwyt konst om de klantsjes wat siën late te kennen.
Ut was un Opel bestelauto in un onopfallende gryze kleur. ’t Su hem un wust weze, at ut ding ut mar déé, want hij had de balen ferstaan fan auto’s.
Op un namiddag ryde dur ut hiem op fan un boerderij in Gaasterláán. Ut was in u buut fan
Bakhúzen. Hij was dur noch noait eerder weest, ok al omdat ut spul wat achterou lei. Ut hele saakje toande wat suterig, klein húske, met op un oustaan un redeluk groate skuur.
Su te siën konnen su wel wat skoanmaakspulsjes fan hem brúke, want de stront was op ut hiem rejaal anwezug.
Op ienige afstáán sette dur de auto del en trok sien nog skoane leazen an, want sonder die dingen kon dur op dit stee niet ut u foeten.
Bij de foardeur ankommen drukte dur un keer op u bel, mar omdat die ut niet dee, riep ur ‘folluk’ deur de toch al openstaande deur.
Dur hing un krúske in u gang, sudat ur terecht docht dat de meensen Rooms waren.
Un wat sloansich utsiënd frouwtsje dee de deur ferder open en froeg: ‘Wât kin ik foar jo besjutte’, werop de man antwoarde dat ur de boer socht, omdat ur um wat fan syn hannel siën late wu.
Nou, sei de frou, dan moatte jo mar even yn e skoarre sjen, dér sil der wol wêze. Jo kinne um der sa ut, want it is de ienigste mei un pet op u kop. Ut bleek un bargeboer te wezen en met syn kleine, half dichtkniepte blauwe oogjes en syn witte wenkbrauwen- en oogharen, mar ok met syn gryze stiekelhaar dat jusjes onder de pet ut kwam, leek ur wel wat op syn beesten.
En ok wat è kleur en geur fan syn kleren betrof, stón dur niet fer fan sien varkens ou.
Mar hij kocht wel handel en der ging ut uteinluk om. Toen ur ourekend wurre moest, sei de boer dat suks mar even met u frou afhandeld wurre moest. Dat pakte goed út, want ók de frou wu nog wat spultjes fan hem kope en boad hem un kop koffie an, wat ur niet ousloeg fansels.
Toen ur goed en wel an u tafel sat met syn bakje, kwam dur un mokkelsje fan een jaar of feertien binnen huppelen. Sjoch, dat is ien fan u berns bern, sei de frou, dy komt nou krekt ut skoalle. Ut was un moai mokkelsje, dat sach de koopman in iën oogopslag en ok wel wat een foarluk typke. Su ging sitten, sette de televysje an en wat blykt, is dur un foarlichtings-programma over seks op ut skerm.
Met un skeef oog sag de frou ùt op hùr netvlies ferskiënen. ‘Ut dat ding’: riep su naar hur beppesèger. Nou ha su méédjes ik al fan dat soarte rotsoai op ut skerm. Ut moat net raarder wudde. Ja mar bèppe,: ‘Ut dat ding’, rôp beppe. Ja mar bèppe, ut is gewoan un foarlichtingsprogramma foar skoalbern hjer. Ja , dat sil wol wêze, sei beppe, mar no út.
Siët die frjemde mân der ek noch krekt bij, ’t koe net raarder treffe.
Ja mar beppe,: sei ut meiske, ‘Hiën pake en beppe ut froeger noait oer seks??.
Natuurlyk net, sei beppe, ‘Pake en Beppe hienen ut fjisten te drok mei de bargen en ús fjirtjin bern,: ‘wy hienen wol wat oars an u holle.’
Ut mokkelsje kreeg un kleur en froeg mar niet ferder, su sag naar de koopman, mar die déé as ot syn neus bloëde. Niet met bemoeie, docht ur, want dat is niet goed foar de handel.
Je mutte ok us terug komme kenne en hij stapte met un ‘oant sjéns’ op en reed naar hús in syn griize kleurloze autootsje. Syn dag sat ur weer op.
Cees Veenstra