Koekje bij de koffie? Cees Veenstra.
Ut sal omstreeks 1957 weest hewwe. Ik werkte bij Jan de Dood, de annimmer fan è Toppenhústerdyk. Slogan: “Wie de Dood vreest is een lafaard” of, at we op hoogte werkten,
“Werk met verstand, de Dood loert aan de kant ”. mar dat terzyde.
Hij had woaningen setten foar de gemeente Sneek in è Anne Pelona straat op ut end bij de Toppenhústerdyk. Ja just, dêr wer at Schraa syn winkel had op ut end fan dat blokje.
Schilder Kupers ut è 2e Woudstraat had ut verfwerk an die woninkjes deen.
Tot sufer niks an è haan.! Nou, wel dus, want su hadden ‘fergeten’ aluminium strips onder ut toen noch enkele glas te zetten.
Ut condênswater lei dus op è feensterbank en drupte dérou op è floer.
En dér lei de floerbedekking strontnat te wudden en dat was fansels niet de bedoëling.
Na de noadige bewoanersklachten bij de gemeente Sneek, moest ik tegare met Pieter van der Werf , skilder bij Kupers ut euvel verhelpe.
Dat ging as folgt: Pieter en ik haalde tegare ut glas ut è sponning, Pieter sneed ut glas un stukje kotter en in die tyd sette ik ut alu stripke op ut kezyn.
Un bitsje kit in è sponning en dan ut rú dur weer intille, glaslatsje dur foar spykere en klaar was Kees. ( En Piet dus ok ). Su moesten we naar ik miën zeuven woaningen doën.
Mar..!! Bij de eeste woaning wer at we morgens begonnen, su de dag al un núver beloop krije.
We stonnen in ut foartúntsje bij ut raam, toen de frou des huizes oans deur ut raam wat freemd an keek. Ut was ut type “hooi op solder”, hoge hakken en komkak.( sorry dames )
Pieter keek my an en sei: Ut sal my benije at we hier wel een bakje koffie krije Kees.
Pieter had méénsekennis, die’t ik toen noch niet had. Ut su andes útpakke.
Teugen tienen dee de frou de foardeur op un kierke en froech sunichjes:
Blieven de heren ook een kopje koffie? Pieter en ik vielen hast om fan ferbazing.
Asjeblieft mevrouw, gaven we as antwoard.
Willen de heren dan wel even achterom lopen en de schoenen bij de achterdeur uit trekken.?
Dat had è frou niet hoeven te fragen, dat deden we gewoan ók wel.
Mar toen begon ut pas, we kwamen an un heel klein keukentafeltsje te sitten, flakbij ut gassstel wer’t de koffie op ston te pruttelen.
De frou sette oans un kopke koffie foar in un kopke wat su fermoedeluk fan un kienderservies liënd had. Pieter en ik smoarden hast fan ut lachen.
Ut duurde even, toen su oans froech at we dur ok un koekje bij hewwe wúden.
Tuurluk, un bouwfakker lust wel wat bij syn werk.
Ut un alweer klein blikje wudde oans un koekje anboaden su klein en dun as ik su noch noait siën had.
Pieter sach naar mij met un blik fan: “Wat krije we nou”? Mar ut ergste kwam, toen Pieter op droge toan froech: Hés ’t ou myn koekje ok siën Kees en dur metiën achteran sei: O, ik siën ut al, ut leit onder myn theelepeltsje. Ik smoarde hast in myn inhouden lachen. Toen ut tweede bakje nogal wat duurde, sei de man ok nog: salle we mar weer an ut werk gaan Kees, andes is ut krek of sitte we op un tweede bakje te wachten.
Jim begrype wel dat ut niet met viel om met sun iën op karwei te gaan, mar Pieter ston bekend om syn droge útspraken, dat was foar mij wel even wennen.
Dit was un klein stukje út ut leven fan un boufakker.