Boadskappen ( Op è Woudfaartkade en Prinsegracht )
Ut was in è jaren vyftug fan è forigu eeuw, dus vrij kot na de oarloch. Ik was in feertuch geboren en sal dus un jaar of tien weest hewwe. Ju konnen noch lang niet fan alles krije, su as teugenwoardug.
Wat bliëft ju nou bij, út disse jaren fan je jeugd?
Nou, dér he’k noch wel ut iën en ander fan onthouden.
As kien moeste je in die tiid wel gau us un boadskap foar je moeke doën.
Ut measte spul was krek sonder bonnen te krijen, De laatste bonnen ware dur in ’49 út gaan.
Toch ken ik my de tyd goëd herinnere dat ik mét bonnen naar de winkel stuurd wudde.
Dat sal dus foar de jaren vyftug weest hewwe. We hadden noch geen stroom in è hús, alles ging noch op è kachel of op ut gas. We hadden ok mar drie lichtpuntsjes in è hús, iën in è kamer, iën op è slaapkamer en
ën in ut keukentsje, kraantsje open, lucifes dur bij en ut spultsje gaf licht, wat ken ut leven iënfoudich weze.
Ut waterkraantsje sat in ut keukentsje un halve meter boven de floer en dur ston un emmer onder.
Mar weróm naar de boadskappen!
Disse boadskappen haalden we faak op è Woudfaartkade. We hadden ut geluk dat dur twee winkelsjes achter elkar saten, wat è iën niet had, konnen ju noch wel us bij de andere krije.
Fanút oans straat, de Willem de Zwijger, sat as eeste krúdenier De Haan.
S. de Haan, su at ut op è winkelrúten ston. Folges mij hiette de man Simon, mar dat ken ik mis hewwe fansels mar dat doët ok niet ter sake.
De winkel sat op ut hoekje fan è 2e Woudstraat en u Woudfaartskade.
At ik bij De Haan in ut winkelsje ston te wachten, of op ut bankje sat at ju noch niet an u beut waren keek ik myn ogen út naar alle spullen dië’t dur altyd op è planken stonnen.
Mar ik was an è beut. De Haan, over syn klein brilsje heen kykend, froeg dan wat ju hewwe moesten. Dat was niet su moeilijk, want myn moeke had dat al foar my op un briefke skreven.
Dat briefke gaf ik dan an De Haan,- en dat was ok ut moment dat de beste man deur ut brilsje keek in plaats fan dur overheen.
Nou was ut echt niet su, dat wij feul boadskappen deden, ut bleef bij de hoogst noadsakelukke dingen.,
su as súker, appelstroop, un potsje sjem en de gesneden kaas, ut soarte dingen wer ast niet sonder konst.
Nou fon ik ut snijen fan è kaas met die snijmachine die ’t su met u háán noch draaie moesten wel altyd moai om te siën. Elke keer at de plaat wer at è kaas op lei naar foren ging, viel dur weer sun dun plakje op un papierke. Dat papierke lei dan weer op è weegskaal, wer’t de Haan, weer over syn brilsje turend in è gaten hield dat ur niet te veul kaas op ut papierke kwam.de prys fan è kaas sal su rond de 30 cent ut oans weest hewwe. Totaal salle de boadskappen de vijf of zes gulden ok wel niet overskreden hewwe dink ik.
Ut tweedde winkelsje was fan de Vries, ok dér haalden we wel us wat boadskappen, mar dér ken ik mij niet su feul fan herinnere. Wel dat ut vatsje wêr ‘t de stroop in bewaard wudde onder de toanbank ston en dat è stroop met un houten lepel su ú ut vatsje in ut glazen potsje skept wudde.
Je moesten dan zelf un glazen potsje met nimme. Dat had dan as foardeel dat je somers in è winkel al siën konnen dat u stroop weer fol met dooie mieren sat.
At we dér thús over seurden, sei ut oue mééns altyd: ‘niet su tyskje, elk beesje het syn fet’
Och, sus al wel gelyk had hewwe, want siek binne we dur noait fan weest.
Nou ik ut toch over boadskappen doën hef, ken ik de bakker niet fergete. Oanze bakker was bakker De Boer op u Prinsegracht. Syn knecht Terpstra en later syn dochter, brochten met un bakfiets ut broad bij oans an hús. Ok haalde ik wel kústekoek bij hun in è winkel, dat was an è randsjes wat deurbakt en ik fon dat ferdúveld lekker. At bakker De Boer self in u winkel ston en ik de koek betale su, pakte die altyd myn arm beet en dee dur krekt of hij myn haan dur ou snije su. Tuurluk was dit un grapke fan è man, want hij dee ut met è stompe kant fan ut mes. Ut was troues un toffe kerel disse bakker, die’t altyd fol grapkes sat.
Och, dit is ok weer sun jeugdherinnering fan mij.
Cees Veenstra.