Ut aanrecht fan Harm de Wit.
Ut sal sun bitsje omstreeks 1990 weest hewwe, dat we regelmateg foar ut woningbedriif
werk utfoerden.
Disse keer moesten we un aanrecht met ut bijbehorende tegelwerk in un woaning an u Ylsterkade plaatse.
Ut was un iënvoudig blokje su at we su noemden, met un roestvrij stalen bladsje dur op.
Wat goedkope witte gewolkte tegelsjes moesten ut geheel wat sjeu geve.
Tiidens ut werk wudden we stoard deur de buurman, die ongevraagd deur de achterdeur binnenstapte en vroeg wat of we bij syn buren an ut doën waren.
Nou hoefden we um dat niet ut te lègen, want dat hat ut al gau in u gaten fansels, want ut ouwe aanrechje lei inmiddels al achter hús op straat
Nou mut ut g.v.d. niet raader wurre sei de man, ik seur al tyden om un nij aanrecht en krij ut niet en myn nije buren krije sumar un nij aanrecht, sonder dat su dur om fraagd hewwe.
De man was ut ur sichtbaar niet met iëns. Ik probeerd um ut te legen dat ut nou iënkeer de gewoante was dat un nije bewoner automatisch un nij aanrechje kreeg at ut ouwe dur slecht ut sach. Dat ging ur bij de man niet in. Jou mutte us bij mij in u keuken siën wat foar klote aanrechje at ik in u keuken staan hef, sei de man.
Hij woande an de andere kant fan ut steegje. Ik kon ùt niet late om toch even met de man met te lopen, om naar syn aanrechje te siën.
Hij had gelyk, ut aanrechje was totaal an gort en ut goatstiensje was ok behoorluk lek.
Kon ok niet andes, was myn conclusie, want sukke aanrechtbladsjes waren niet bedoëld om dur kachelhoutsjes op te hakken su as hij deen had.
Ut hele blad sat vol met bylesporen en was an alle kanten skeurd deur de hadde klappen van syn hakwerk. Ja Harm, dat is dyn eigen skuld sei ik, dan hast ut mar niet kapot slaan mutten, want die opsichters fan u gemeente hewwe natuurluk ok wel siën dast ur op an ’t slaan weest bist. Dér nam Harm dus geen genoegen met en hij sú de gemeente wel weer belle su at ur sei.
Anderhalve week later kregen we fan u Gemeente opdracht om un aanrechje te plaatsen op u Ylsterkade. Jawel, bij Harm, Harm de Wit om krekt te wezen. Hij had ut dus toch foar mekaar kregen bij syn huurbaas.
Na un uurke slopen ston ut ouwe aanrechje ut è keuken bij Harm achterhús op u tegels.
Wat doëne jimme nou met sun aanrechje froeg Harm langs syn neus weg.
Dat gaat rechtstreeks naar ut stort, dér kenne we niks meer met, sei ik teugen Harm.
Nou sei Harm,: Laat ut hier dan mar staan, dan ken ik ut wel in myn skuurke brùke as werkbankje. Dat fon ik un goëd idee, hoefden we ut niet met te nimmen en ók niet naar ut stort te bringen en dat skeelde weer wat in u tiid.
We bouwden ut nije spulsje in, sloten ut an op ut riool en setten de nije tegelsjes dur boven. Nou de rommel nog war oprúme en Harm had syn nije keukensje gebrúksklaar.
Hij glom fan oar tot oar, dat had ur mar weer moai flikt bij de gemeente, nee Harm was niet su benauwd. Un paar weken later moesten we weer un putsje doën bij Harm op u streek, want ut leek soms wel as ot su dér un abonnement op skade hadden.
Ik sach nog even stiekem bij Harm achterhús en sach un freemd stukje rommel ut é achtergevel steken. Ut leek dur op , dat ur geen een thús was en ut nijskierighyd liep ik nog wat ferder naar de achtergevel en sach tot myn ferbazing dat ut un stuk binnenbaan fan un fiets was.
Toen waagde ik ut der op en keek even deur ut achterrút in u keuken en ja hoor, ut ouwe aanrechje had syn fertrouwde plekje weer kregen en de fietsbaan was de nije afvoer. De ouwe had ut bij de sloop fan Harm warskynluk begeven en dus hat de man un kreatieve oplossing bedocht. Fan de buren hoorden we dat ut nije aanrechje foar un skappeluk priiske deurferkocht was.
Cees Veenstra.