De eerappelbak. ( Fan Tony Selva )
Ut was omstreeks negentienzeuventug dat ik tegare met myn skoanfader un stuk folkstún had in è Noaderhoek. Driehonderd kante meter om krekt te wezen. Hij tweehonderd, omdat ur –in u vut- meer vrije tiid had en ik honderd, omdat ik myn dagelukse werk dur ok noch bij had.
We hadden dat stukje groan noch niet su lang,- en dat was ok de reden dat ur noch geen túnhúske op ston.
Dér su ferandering in komme. As útfoerder bij Jorritsma út Bolsert, moest ik un rusthús bouwe in Oenkerk. Nou wu ut gefal, dat naast ut ouwe rusthús, wat sloopt wurre moest, un houten garage ston.
Ut was metiën sonneklaar, dér ston de basis foar oans ‘nije’ túnhúske.
Nou moest de garage noch wel sloopt wurre fansels. Mar ik docht dat myn skoanfader dat met syn see fan frije tiid moai doën kon. Ja toch?.
Dus ik ut beprate met de bêste man en ut su heve. Hij op un vrijdagmorren met mij in è auto naar Oenkerk.
Omdat skoanfader nou iën keer geen boufakker was, he’k omslachtich útleid wer at ie op ut dak fan golfplaten wél en foaral niet lope kon.
Jim wete wel: ‘je kenne allienich lope wer’t de bouten sitte.’ Skoanfader had ut drekt in u gaten!.
Afijn, skoanfader ut dak op en ik as de donder an ut werk, want ut was vrijdag en dat was altyd un extra drukke dag. Kwartierke later; skoanfader met un pynluk gesicht in è keet, met è iëne arm de andere fast houe. Was de goeie man ondanks myn anwyzingen deur ut dak mieterd.
Nou, de rest kenne ju wel rade, naar de pil, arm in’t gips en sélf de garage slope.
Ferfolch; ‘ Ut túnhúske.’
Fan ut sloopte hout hef ik un netsjes túnhúske setten, compleet met un hoekje foar ut setten fan koffie.
Dus un gasstelsje met un gasflesse dur onder.
Tegare met myn skoanfader hewwe dér noch un hoop lol van had en ok kregen we wel us méénsen op è koffie die’t niet sun skuurke op è bou hadden, foaral at ut was miezerich weer was.
Wie’t wél un skúúrke op è bou had, was: Antonio Selva, Tony foar de Sneekers en fan geboarte un Italiaan. Ik kon disse man goëd, want ik hielp um wel us met ut maken fan mallen foar syn werk.
Tony kwam op un avend om un praatsje en froech bij die gelegenhyd ot ik niet un eerappelbak in syn skuurke foar um make kon. Un betonbak fan sun meter lang, 80 centimeter breed en ok sun 80 centimeter diep.
Dur moest ok un goëd sterk deksel op, want ju moesten dur ók overheen lope kenne fansels.
Ik dus foar Tony un betonbak make met un sterk deksel dur op. Toen ut ding klaar was, was ur hielendal in è wolken. Wat un pracht bak, fón Tony en wat kon ur nou un moai foarraadsje eapels anlêge.
Un week of wat later, op un moaie someravend kwam Tony weer even bij oans an steken op è tún.
Ot we tiid hadden om syn inmiddels in gebrúk stelde bak te siën en om even un pilske te drinken.
Nou, dat wudden we wel,-en na ut oprúmen fan oans spulsjes su as de kroade, de skeppen en è harken, binne myn skoanfader en ik tegare op ut skúúrke fan Tony ousetten.
Gáán dér mar even sitten, sei Tony en met un royaal haangebaar wees ur oans un paar ouwe stoëlen an wer’t we op sitte konnen. Of dur niet un moaie tún had was syn fraach, nou hij had un moaie tún, want de man kweekte de moaiste bloemen op syn hoekje groan. Dér kon folges mij geen iën an tippe.
Wat wille jimme drinke?, was de folgende fraach. Doën mar un pilske, seiden we hast in koar.
En toen ging ut gebeuren.
Met un brede swaai trok Tony ut deksel fan u betonbak en pakte de pilskes út syn ‘eerappel’ kelder.
Dur sat géén eerappel in die bak, de andere waar beston út flessen wyn en dat soarte fan saken.
Myn skoanfader en ik hewwe oans suwat de búsen útskeurd fan ut lachen. Dat disse, altyd friendelukke man graach un slukje lustte wisten we wel, mar onder ut mom fan un eapelbak sun moaie drankfoarraad opboue, dér stonnen we toch wel even fan te kyken. We hewwe fansels noch un skoftsje bij disse o su geselliche man sitten te praten onder ut genot fan un pilske, mar sun gebeuren fergete ju niet su gau fansels. Tony was my hadstikke dankber,- en myn frou het noch wekenlang op Saturdach bossen bloemen fan Tony had.
O ja, at ik Tony thús belde en hij was dur niet, sei syn frou altyd: mar ik hef noch wel un nummer, dér ken
ju um dink ik wel bereike. Dat was dan ut nummer fan ut café fan Meijer an è Bothniakade.
Cees Veenstra.