Rond negentienhonderfyftug in ut Sperkhem.
As rasechte Sperkhemmers, speulden we as kiendes bij de Woudfaart.
Un planke op un opblazen autobáán was oans boat en su leerden we dér ut swemmen.
We gingen in u loop der jaren as kiendes stedds fedder de Woudfaart del, sudat we op ut laatst bij de Brekken kwamen. Dat sú in è loop fan è jaren oans faste swemplekje wurre.
We noemden ut altyd “Ut baken”, dit, omdat ur nou iën keer un baken stón.
As jonges leiden we dér achter ut riet brún te bakken om dan op ut eind fan è dag met un ferbrande bealig op hús an te setten.
Op è terugweg langs ut poldedykje hier en dér tussen de reiden nog even de ploempert in.
En dan in september, de Woudfaart over swemme om te hofkesingen bij boer Koopmans an ut Dúvelsrak, wat ferrékte vlug gebeure moest omdat ur meastentiids syn groate swatte hoan op oans ou stuurde.
We sprongen dan in u Woudfaart en swommen as de gesmeerde bliksem weer terug naar de syde fan ut asbakterrein wat dêr toen krekt kommen was.
At we massel hadden, met appels of peren in u swembroek, at we die tydens de overtocht niet weer ferloren hadden.
An u kant fan è asbak ston un hek met prikkeldraad, wér we bij ut onderdeurkrúpen noch wel us un skrampke op liepen, mar dat hoarde dur nou iënkeer bij.
Op è terugweg naar hús, moesten we de “Eertse Wyke” over swemme, dat was ut water dat toen naar de boerderij fan Breeuwsma liep. Op ut ein dérfan ston froeger un watermolen, mar in oanze tyd was dur al un elektries gemaalsje foar in ut plak kommen.
We noemden dat altyd ut “Stoomgemaalsje”, mar stoom het dur noait weest.
Un eindsje fedder richting Sneek kwamen we foar ut water fan è “Silverfloat”, dat was ut water wat froeger fanou de Woudfaart naar de Houkesloat liep. Bij de Toppenhústerdyk was ut toen al ou sloten, omdat è dyk naar Joure dur toen al lei.
Op dat end hat Holkema syn túnderij toen lêgen en die wu niet lije dat we over syn groan liepen.
Nou lei disse faart toedertiid fol met woanskippen en dur was geen sprake fan riolering, dus je kenne begrype dat ut dér in ut water om é skipkes heen niet altyd un skoan spultsje was.
At we de ergste rotsoai met u hannen wat an u kant feegd hadden, gingen we tussen de skipkes deur ut water in, mar dér kwamen ju niet skoan weer út fansels. Geen noad, un klein endsjs fedder op, an de Woudfaartskade lag foar de boerderij fan Reen un stap,- en ut pontsje fan skipswerf Fikkers.
Dér gingen we dan mar weer un keer swemmen, want je wúdden ok wel weer wat skoan thúskomme fansels. We haalde met dat pontsje troues wel us un rot streek út, we gingen met dat bakje un eindsje út è wal, leiden dan un knoop in è ketting, sprongen over boord en swommen dan weer naar ut stap fan Reen om út ut water te klimmen.
Soms at we dér an ut swemmen waren, foer ut skûtsje fan Van Aalderen oans foarbij en sat seun Rein op ut skip trek-harmonika te speulen. Dat klonk su moai over ut water.
Dat skûtsje lei in u winter altyd foar de wal bij ut húske fan de oue Gjaltema an u Woudfaartskade. Later woande de oue Van Aalderen dur self in.
In ut kleine houten skuurke bij oans achterhús in è Willem de Zwijgerstraat, leiden oans kleren altyd, dat was oans ferkleedhokje foardat we in u swembroek ut laan in gingen.
Meastentiids ston myn moeke al buten op my te wachten at we thús kwamen, want dan gingen dur eest noch un paar emmers koud water over my heen foardat ik my anklede mocht, want je stonken andes naar sloats-water. Ik bewaar fijne herinneringen an disse tiid fan myn jeugd en hat su niet graag misse willen. Ik dink ur noch steeds met veul plesier na terug.
Cees Veenstra.