De winter van ’47
’k Was krek seuven jaar wudden
en ut was koud die dag
’t Froor dat ’t kraakte
en de sneeuw lei hoog in è straat
Met oans kouwe hannen
bouwden we een sneeuwhús
totdat ut etenstiëd was
en we thús an de postro moesten.
Oans moeke kwakte een kleffe prak
op oans etensbord.
De lepel kons’t der rechtop in sette.
In ut midden een kûltsje
met wat dreeg vet dur in
en dan een taaie klont
half bevroren stroop erover,
want in è keuken was geen kachel.
De dooie mieren van de ouloopen
somer der wat út peutere
en dan mar siën ast ut
naar binnen krije konst.
En dan begon de ellende,
de pine búk begon al snel op te kommen
su dat de krampen die al snel
naar ut húske dreven
dat alleen bútenom bereikbaar was.
Op sokken deur de sneeuw
omdast geen tiid meer hast
om dien klompen aan te trekken.
En dan kwam ut ergste,
met u blote kont op een befroren bril
wérs ‘t dan mar een ouwe krant op leidest
om niet met ut spul an de bril fast te friëzen.
En dan mar hope dat de tonne niet al te fol was,
want dan moest met een ouwe krante
ut hele spul wat naar beneden duwe.
Mar een lege tonne was ok geen pretsje,
want dan hast een natte kont van è opspattende pis.
En dan onder ut skieten ok nog met één háán
de deur vasthouwe omdat dat verrekte haakje
altyd kapot was. Dan kwam het ritueel.
Met een stuk Sneeker krante
die an een roestige spyker hing
an ut houten skut, dien kot ouvege.
Dat dit niet altyd goed werkte
hoef ik jim niet út te legen.
Met een kouwe kont- en kouwe hannen en voeten,
vlug naar ut houtkachelsje, wers’t ie weer
een bitsje opwarme konst, voordast weer naar skoal moest.
Ja ’t was een strenge winter in ’47.
Cees Veenstra.