Ut tillefoandraadsje. Deur: Cees Veenstra.
Un bekende Sneker, we salle um mar J.J. noeme, woant in un moai stukje oud Sneek. Húskes die’t rug an rug bouwd binne, un túntsje foar ut raam en un smal straatsje foar hús om met u boadskappen bij de deur komme te kennen.
Dan leit ur an ut water, wer at su flakbij woane noch un reepke groan, wat alle dér woanachtige bewoaners bruke, mar wat fan u gemeente, nou Súdwest-Fryslân is.
Dér hewwe de measte bewoaners un skuurke op staan of su brúke ut as sithoekje an ut waterskantsje.
Oanze J.J. het ur un skuurke op setten, dat brúkt ur foar de reperaasjes an aanhangmoterkes en andere ánverwante klussen.
Omdat bedoelde man un fakman is, het ur nogal wat klantsjes die’t in ut foarjaar hun moterke weer un beutsje geve late wille.
Nou was ut probleem dat ur geen telefoan in dat knutselhokje sat, dus at ur beld wudde dan moest ur steeds ut straatsje oversteke of syn frou moest um steeds roepe. Die moest dan wel thús weze fansels, want andes was de bêste man niet te bereiken.
Dat moest andes docht J.J. en hij groef un gat an weerssyden fan ut straatsje.
In ut straatsje sels wu dur niet grave, want dat is ók fan u gemeente fansels.
De oplossing fan ut probleem hat ur helemaal in u hasses.
Hij sloeg un yzeren buiske op een diepte fan sun halve meter onder ut straatsje deur. Sie su, ut eeste gatsje fan ut yzeren pypke was dur al gau. Nou dér un plestiek pypke achteran skúve en dan ut telefoandraadsje dur deurheen duwe en klaar was Kees, nou ja, J.J dan fansels.
Mar wat de bêste man ok probeerde, ut draadsje wu dur niet deurheen.
Nou is disse man ferdúveld fieninsgryk, dus gong ur ut skuurke in om un dun yzerdraadsje te soeken, dat su dan eest mar even deur ut pypke heen skoven wurre.
Moai niet dus, dur sat halverwege rotsoai in ut hast vijf meter lange pypke.
De kop draaide ‘m op folle toeren en toen had ur un ingeving die’t um ut u bráán helpe su.
Dierewinkel Johannes Bauke Posma an de Wiide Noarderhorne had fansels de oplossing!! J.J liënde, (leasde ) suden we nou sège, un witte mús. Hij su um deselde dag terug bringe hat ur teugen Posma seit.
Ut moaie witte múske ging in un doaske met naar ut klushok an ut Spoardok.
Even un dun wit draadsje an un achterpoat en ut múske floog ut pypke in.
Toch duurde ut un skoftsje dat ur dur an è andere kant weer út kwam.
Ut was toen ok geen wit múske meer, ut had wat un olieachtige brune glans op u húúd kregen. Ut beesje had ut draadsje wel netsje deur ut buiske trokken.
Nou ut tillefoandraadsje dur even an fast knope, sudat ók dat deur ut buiske trokken wurre kon. De mús had syn werk dus goed deen en kon retour winkel Posma.
Nou ja, hij moest eest noch wel even skoanmaakt wurre fansels. Foarsichtug even met wat terpentine,- en na spoële in un seepsop-badsje en de mús kon weer naar de winkel.
Johannes Bauke Posma keek wat núver op toen ur syn “witte” mús terug kreeg, mar as sakeman het ur um misskiën wel as un heel bysondere kleur mús ferkocht, mar dan wel sonder garáánsie fansels.
Hoofdsaak was dat J.J. tillefoan in syn hok kreeg en “klanten” en syn frienden um makkelukker bereike kónnen.
Omdat ók disse man met u tiid met gaan is het ur nou fansels un mobielsje en kenne ju um hast overal te pakken krije.
( Alleen niet foar mórrens ellufen belle S.V.P.)