Koarddaanse. Deur: Cees Veenstra
Hooch in è lucht sach ik su gaan, twee regelneven die’t ut útkraaiden fan plesier, dat su ut toch mar moai foarelkar kregen hadden met hun “akkoard”.
Su wuden oans hast doën loven dat su krekt Nederlaan rêden hadden. Su hadden un “akkoard” bereikt, un akkoard,
noch dunner as ut koardsje wer’t su op stonnen te daansen.
Ok hat ut koard al breukjes, foardat su de eeste stappen dur op setten. Ut wudde dus weer balanceren foar de mannen,
- en ut groatste deel fan ut “akkoard” viel hun al út è hannen, foardat su weer met beide foeten op è groan stonnen.
Su kwamen en komme elkar nochal us teugen fansels op ut toch al wat slappe koard en dérom mutte su regelmatuch halfweg omdraaie en de werómtocht make.
Nou is’t wel su, dat ut hast hun dageluks werk is, dus koardaanse en draaie, dér binne de mannen aarduch in thús. Su thús,
dat su dur self niet iens meer fan opsiën.
Un oud spreekwoard seit: “Hadlopers binne doadlopers” mar dér trekke disse mannen hun ók geen reet fan an.
We salle ut dus noch wel even met disse variétéartiesten doën mutte.
Conlusje: Met Rutte en Samson noch even un blokje om, of met Samson en Rutte salle we noch even fedder mutte.
Ut is mar krek hoe at ju ut bekyke.