Ut dwerggeitsje Deur Cees Veenstra
Ut sal omstreeks 1992 weest hewwe dat ik ut idee kreeg om un dwerggeitsje an te skaffen.
We woanden inmiddels 3 jaar in Goënga en we hadden rúmte genoech om hús om sun beesje te houwen.
Mar wêr hale ju un dwerggeit fut? Dat was un fraach die oplost wudde tydens un praatsje dat ik met un skilder had. Ut was nameluk su, dat we foar de gemeente met een woaning an ut opknappen waren an è Stationstraat. Dér hat froeger de hoofdopsichter fan é Sneeker plansoensjes woand. Ut hús stón dus flak bij de feemerk.
In ut skoft liet ik mij ontfalle dat ik wel un kleinblyvend geitsje hewwe wu, mar dat ik geen ferstaan had fan dat soort beestegoed.
Nou ha’k al seit dat ur un skilder op ut werk was die’t mij fertelde dat hij wél ferstaan fan dat spul had. Hij boad my an om tegare met hem teugen twaalven even op u merke te siën, hij su mij dan wel goeie raad geve. Mooi hé, sun geitekenner flakbij.
Afijn, wij tegare teugen twaalfen even de merke op, waarbij de skilder syn kennersblik over de geiten gaan liet.
Op un geven moment seit de man: Kyk Veenstra, dér staat un moai kleurd dwerggeitsje.
En de man had gelyk, ut was un moai klein geitsje, wat road-brún fan kleur en un paar kleine hoarnsjes op ut eigenwyse kopke.
Na wat loven en biëden, mocht ik um foar vyftug gulden met nimme.
Met nimme?, mar ik had fansels geen ferfoermiddel om un geitsje met te nimmen.
Oh, seit de skilder, jou woane toch niet su fér fan Sneek ou, hij ken dat kleine eindsje wel op u achterbank fan è auto. Túúrluk, da’k dêr self niet op komen bin. Dus de flakbij staande auto ophaald en de geit op u achterbank fan myn middenklasser.
Toen ‘k naar hús ryde su, bedocht ik da’k noch even langs ut stadhús moest,- toen bouw en woning toezicht- om noch even met un opsichter te overlêgen.
Dat duurde niet lang, mar toen ‘k bij de auto werom kwam stonnen dur al meensen bij de auto om naar myn mekkerende geit te siën.
Had dat beest ók noch achterin de auto ske…en.
Gelukkug kon ik die swatte dropkes weer makkeluk met un veger en blikje út è auto krije.
We hadden thús un moai groat hok klaar staan met un flinke omheinde útloop. Ut kleine geitsje had è rúmte en un moai plakje achter hús, su dochten wij.
Ut beest vrat in ‘no time’,- ok sun moai Sneeker woard- oans túntsje kaal, werbij dur ok niet fan è appelboom-stam afblyve kon.
Mar dur was noch wat bysonders an ut beest, hij groeide as de bekend koal. Sterker noch, hij groeide út tot un joekel fan un geit. Met andere woarden, ut was hielendal geen dwerggeit.
De omheining fan un foege meter hoog was niet meer dan un húpke foar ut beest en de stam fan è appelboom moest ut ok al ontgelde. Affijn, dêr he’k mar gaas omheen spykerd.
Mar ut ergste moest noch komme, buren begonnen te klagen over ut gemekker fan è geit, su erg seiden su, dat su dur ‘s nachs niet fan slape konnen. Dus had ik ‘wakkere’ buurfrouwen in die dagen.
Dur moest fansels wel un oplossing socht wurre foar ut probleem,- en die kwam dur ok.
Eest he’k de geit ‘s nachts bij my in è skuur del setten, mar dat was ok geen doën.
Alle morrens de hele “Venco” soai oprúme, of de frou dur met opsadele. Ut kon niet meer.
Myn rêding was Douwe, Douwe Oppenhúzen. Hij het de geit overnomen foar feertug gulden en ik was fan è klachten, de stront en de geit ferlost. Later he’k 2 echte moaie dwerggeitsjes bij boer Huitema in Goëngamieden kocht. En sonder ut advies fan un skilder disse keer.
En dat waren dus wel ECHTE dwerggeiten.