Bertus Poiesz

Ut sal sun bitsje rond 1968 weest hewwe, ut liep teugen de kestdagen en we waren Saturdag’smiddag’s de stad in gaan om boadskappen te doën foar de kòmmende feestdagen. Ut was druk in u stad, ja smoardruk kest wel sêge, de méénsen ferdrongen hun foar de etalages om naar al ut lúkse spul en de freterijen te sien, die’t in de glazen kooien útstald waren. En dur wudde kocht, want de Sneekers en Súdwesthoekes hadden weer wat út te geven. En dat róken de sakelui fan Sneek, dat sat dur al in fanou de tiid dat de Brenninckmeiers, de Stockman's en al die andere fan oorsprong út ùt Dútse Mettingen afkomstige sakelui in Sneek dél streken waren. Mar de hást meer fan die lui in u stad, die’t overal broad in sagen. Bertus Poiesz was dur iën fan. Skoorstienfege, glazewasse, warme wùst en koud bier op ut stat-eiláán tiidens de Sneek-week en niet te fergeten syn priis skieten in ùt steegje fan ùt Gróótsáán. Mar, Bertus had noch un handelsje, dat waren syn kestbomen. De frou en ik kwamen bij Bertus syn plekje an ut Grootsáán, wer at tie syn bomen ferkocht. Hij had un stuk of zeuven acht krêze boomke’s staan en riep:,’’Wie maakt me los, de laatste bóómkes méénsen, ik mút fan die hannel ou foar ut wiekend, ik kén su niet overhouwe. Bertus ferkocht syn boomkes as geen ander en liet wat kiendes nieuwe boomkes ánslepe. Hij boog wat naar my foarover en flústerde in myn oor: ’k mut sien da’k die kringen kwyt raak, want ik hef dur nog meer as honderd fan achter hús staan.’ Dérom had ie sun onwiis mooi plekje bij de midden-breuge útsocht, want hij woande in un bovenhús in de Skarnestraat, dus vlakbij syn handel en dat kwam um fansels goëd fan pas.