De beerput.
Ut was in ut foarjaar fan ’83 dat Sytse en Hendrik op maandagmorren een nij putsje fan e baas kregen. Letterluk kest wel sége, want de mannen waren bij de gemeente Sneek in diënst om beerputten te legen. Nou hoefden su die niet meer met u haan leeg te skeppen, su at su froeger wel deen hadden, nee der hadden su nou un moderne auto foar, met un tank en un súúchslang werdeur su de derry su in u tank súge konnen. Smerig werk fonnen su ut allang niet meer, dat hadden su froeger wel andes metmaakt. Nou ja, at sun put leeg was moesten su met è háán de met stront besmeurde slang wat begelide, mar der hadden su fan è baas mooie leren háánskoenen foar kregen, wer in su, op è gatten na die dur op è duur in kwamen de hannen aardech skóón houwe konnen.
Mar su fer was ut die morren noch niet. Su moesten naar ut Túndorp om sun put te legen wat foar hun meastentiids un roetine klusje was, mar dizze morren su ut wat andes lope. Toen su op ut adreske ankomen waren, wudde de auto eest te plak setten en de slang alvast útrold, su dat dat mar klaar lei. De skeppen wudden út é auto haald en ut graven naar ut deksel, wat deurgááns un halve meter diep in è gróón sat kon beginne. Nou, dat viel noch niet iens met, de groan was swaader dan su docht hadden.
Hendrik kreeg ut swit op é reuge en trok syn mesjesteren jaske, dat ok al niet meer su fris rook ut en lei ut jaske op è kant fan è put del. Sie su, nou kon dur teminste weer fatsoënluk grave sonder naar swit te stinken, want stinke dee dur toch al genoeg met dit werk. Ut duurde un stiëf kwartierke foardat su ut deksel fonnen hadden, mar toen kon ut echte werk beginne. Sytse klom op u auto, starte de moter en liet behoëdsaam de slang in è put sakke. Op un teken fan Hendrik sette dur de súúchslang an en de smurrie begon de tank te vullen.
Hendrik, dië at de slang wat heen en weer stuurde deur de put, raakte deur de gladde drek wat in onbelááns en skaaide met syn poat ut jaske su de put in. Bliksem, dit is niet bést docht Hendrik en riep: stop, stop , naar Sytse, die dérop metiën de pomp stilsette en fan de auto ou klom. Wat is dur an u háán maat, sei dur teugen Hendrik, die wat stom in è put ston te staren. Mien jaske is in è put donderd jong en dat mut ik dur weer út siën te krijen, mar der ken ik su niet bij, ut leit al feul te diep. Must mar even wachte, sal ik die frou hier even om un túnhark frage en weg was Hendrik.
Sytse ston in u put te kieken en docht bij um sels, och jonge , dat jaske kest toch nooit weer brùke, laat staan an hewwe. Suks bliëft ommes altyd stinken. Inmiddels had Hendrik sien hark en begon in u put om te griëmen om sien jaske omhoog te krijen, mar ut kwam deur ut gewrot noch meer onder de stront te sitten, werop Sytse teugen Hendrik seit: Hou toch op met dat gegriëm man, de kest dat jaske toch nooit meer brúke, wérop Hendrik antwoord: dat weet ik ók wel, mar miën pakje bôle sit in è binnenbúse en ik mut om twaal uur wel wat te bikken hewwe. At Hendrik ut pakje bóle noch op eten het weet ik niet, mar die mannen sagen fansels niet su krekt in die tyd.
Cees Veenstra.