De winter van 1963 “ De Vissers ”
Ut was un kouwe winter in 1963, ut was half november ’62 al begonnen te friezen en wel su had, dat we as bouwfakkers metiën al in ut fóstferlet kwamen. Dit su tot de tweede week fan december dure, toen begon ut te dooien en kónnen we weer an ut werk.
Lang su ut niet dure, want na un goeie week begon ut al weer te friezen en niet sun bitsje ok.
Weer naar hús en in ut fóstferlet en mar siën wanneer je weer an ut werk konnen.
Dat ging lang duren, want ut begon steeds hadder te friezen en niks wees dur op dat ut gou oulopen weze su. Ut wudden dure tiiden, want je moesten rond komme fan un fóstferlet útkering en dat was un stuk lager dan wat we ferdiënden met oans annomen werk.
Deurdat dur un almachtig dik stuk ys in u sloten kwam te lègen konnen we wel overal skaatse, dat gaf ok weer káánsen om wat bij te ferdiënen.
As timmerman moesten ju natuurluk je gereedskap slype kenne, su as je beitels en dat soate fan dingen. Skaatsen slype kwam der aardig bij in u buut, sudat ik besloot om skaatsen te gaan slypen. Ik had un mooi machiensje bout foar de hoge noren, met geleiderkes foar de nodige rondingen.
Ut slypen fan ‘houtsjes’ had ik op u ambachtskole al aardeg leard, deur myn leraar Bosma na skoaltiid te helpen met ut slypen. Dat helpen beston in ut begin allienig mar ut ut in en útskroeven fan è yzers, mar gaandeweg mocht ik ok skaatsen slype en dat fon ik moai werk.
We woanden toen in u Looxmastraat, hoekje Skoalstraat en op u féénstebank ston un eigen maakt ferlicht bakje met u tekst: “Schaatsen slijpen.” Heel wat skaatsen hef ik dér in myn kouwe skuurke slepen, met as troef: ’s Avens na ut skaatsen bringe en de andre dag weer ophale en ryde’.
Houtsjes één gulden vyftig, hoge noren twee gulden vyftig, want die moest ik met u háán na slype.
As ik ’s avens self an ut skaatsen was, ging ik faak bij un groepke staan te praten, dat waren dan de stopplekjes bij ut op en del ryden fan u grachten. At su dan ou remden om te stoppen,
sach ik naar ut skraapsel dat ur bij ut remmen onder de yzers te foarskien kwam.
Dér konnen je moai an sien ot de skaatsen stomp of skerp waren. Bij un bitsje skraapsel merkte ik natuurluk op dat de skaatsen nou niet bepaald skerp waren, werbij su dan self wel seiden:
Nee:, eindeluk mutte su even slepen wudde’. Tien teugen een dat ik su met naar hús kreeg om te slypen. Ja,: Su kwam Jan splinter deur de winter.
Mar dur waren dur meer die deur de winter moesten en dér was ik oog getúge fan.
Ut ys lei sun vyftug centimeter dik in è slooten, su ok bij de slúskes fan è Domp.
Harm de Wit, un broer fan Harm en noch wat fan dat ‘Witgoed’ hadden un wak in ut ys hakt fan sun feertug centimeter in deursnee. Der fisten su in, nou ja fisse konst ut einluks niet noeme. Su gooiden ut wak vol met foër, wachten dan un tiidsje totdat ut krioelde fan u vis en lieten dur dan lynen in sakke, die ‘t su vol knoopt hadden met vishaken. Die lynen wudden dan snel ophaald en an u haken sleurden su dan de vis ut ys op. Fan byten was geen sprake, die arme beesten hadden de haken faaks overal in ut lichaam sitten. Su haalden su sakken fol vis naar boven. Ut hele spul trok ok noch aardich wat bekyks, totdat de waarskynluk waarskuwde pliesie op ut toneel kwam. De heren de Wit moesten direkt stoppen met hun praktyken, andes kregen su un bekeuring sei de pliesieman. Harm en syn maten lachten wat naar de pliesie’s, stoppe??, Hoe su,? ut ging krek su moai, nee stoppe waren su niet fan plan.
De pliesies probeerden hun te overtúgen fan hun foute praktyken, mar de heren de Wit lústerden niet iëns naar hun ferhaal. Wat stónnen die smerissen der nou te lullen. Sei hadden toch ok recht op un fijn maaltsje vis. Of was dat miskyn alleen foar de elite fan de Boalserterweg bedoëld. Nee, nou was dur visch en nou súden ok sei dur fan profitere.
Toen de pliesies in u gaten kregen, dat su met hun ferhaal geen vat kregen op Harm en syn maten, probeerden su ut op un andere manier.
Met de boadskap,: At jimme over un kwartierke niet fut binne met jim visark krije jim een bon, gongen de twee smiezen nog un hoekje om in hun V.W. kever, om un kwartierke later fólges woord terug te kommen. De “de Witten” waren noch rustig an ut “vissen”.
Dit ging de heren fan Hermandad toch te fer, dus wudde ut bonboekje te foarskyn haald en wudden de gegeves fan de heren de Wit mar weer us op papier setten.
Naam:? Harm de Wit, Leeftyd: ??,…………..Adres:?? ………….enzv. Su wudde ut soart overtreding, de vangst en alle namen en adressen fan de mannen opskreven. Toen su klaar waren met ut skrieven froech de pliesieman,:
Binne dit ok de adressen wer at è bekeuringen heen stuurd wurre mutte??..
Nee:, sei Harm de Wit, stuur die mar naar de Merkstraat, andes hij ju un groate kááns dat su noait betaald wudde en dat su ik sneu foar jim fine. Jim hewwe dur nou al su veul werk fan hat. De deur de koude wat rooie koppen fan u pliesies fertrokken wat bleek, werna su in ut Volkswagensje stapt binne en dur fandeur gingen over de Groene Dyk, richting Sneek.
Ot de bekeurings ooit ferstuurd binne?? Ik su ut nyt wete, mar dat su noait betaald binne deur Harm en sien maten weet ik hast wel seker.
Cees Veenstra.