Oans roeiboat. Cees Veenstra.
Ik sal un jaar elf of twaalf weest hewwe, dat we as friendsjes un roeiboatsje op è kop tikten, ut was un skouke fan un meter of vier lang. Nou was ut fansels niet sun nij boatsje meer, mar foar oans was ut un machtich moai skipke, wer at we oans in oans frije tiid prachtech de Woudfaart met út sette konnen. We gingen met ut ouwe skuitsje naar ut baken om te swemmen, mar ók de eilandsjes in è Brekken lagen binnen oans bereik. Dêr konnen wa as jonges su moai swemme en hutten bouwe tussen de wylgeboomkes die’t ur stónnen.
We beleefden op die eilandsjes oanse jongesaventuren, we speulden dér Indiaansje en cowboy, su as alle jonges dat op die leeftyd deden, de sels- maakte pylkeboog onder handbereik.
Ok ut eilâân bij ut Somerrak, wat toen noch niet bewoand was, behoarde tot oans jachtterrein.
Dér stonnen de hoogste en de measte wylgebomen fan allemaal. Op ut hoekje, teugenover ut Somerrak, op ut plak wer’t froeger molen “De Oaster” staan had waren toen noch folkstúntsjes, die’t folges mij fan de bewoaners fan ut Somerrak waren.
Mar dat was niet oans speulterrein, nee wij saten in è “grienden” su at we die wylgen wildeboel noemden.
Prachtege slúp- padsjes waren dur deur ut veule speulen fan de kiendes út de omstreken in è loop fan de jaren in kommen. Ut was ók ut plak wer’t we oarlogje speulden teugen andere groepen die’t ok op ut eilâân an’t speulen waren. Dit alles hadden we te danken an oanze boat.
Foar oans boatsje hadden we un plakje fonnen an è Woudfaartkade, foar de kop fan ut Skútsje fan Vermaning. Ut was krekt op ut plak wér at de “Willeme” su at we de Willem de Zwijgerstraat noemden út kwam bij de Woudfaart. Oans boatsje lei krekt tussen twee “woanboaten” in.
Un gouden plakje súden ju sêge.
Toch was dut un klein probleemke ontstaan op dit anlegplakje. dur waren meer jonges út è buut die wel us met ut boatsje fare wudden, mar dat was niet de bedoëling fansels.
Soms waren andere knapen dur met ut skouke fandeur en dat wudde ruzie fansels want ut was wel oans boatsje.
Ut moest andes hadden we besloaten,- en ut kwam andes.
An è overkant fan è Woudfaart was un klein opfaartsje naar de boerderij fan Goslinga, dicht bij de Lankhorst touwfabriek.
An ut begin fan dit faartsje, teugenover ut witte húske fan Alkema lei ut wat súterege woanskipke fan Willem. Hij ston bekend as “Vieze Willem” en syn achternaam was oans dan ok niet bekend.
At dêr oans boatje nou us lege kon en Willem dur un bitsje op passe wu, dan hadden we un súper plekje foar de ouwe skou. Toen we ut ándurfden om Willem te fragen, fon dur ut tot oans ferbazing ok noch goëd dat we ut skouke achter syn skipke dél leiden.
Wat waren we bliid dat de man wer at we altyd met un skeel oog en wat núver naar siën hadden, ut sumar goëd fon dat we oans skouke bij syn skipke del lêge mochten.
Toch wel un fijne peer die Willem dochten wij en andere jonges konnen dur nou niet meer met ut skouke út naaie. Dit alles gaf oans un feiluch gefoël.
Janke
Op un Saterdachmorren in ut najaar súden we noch un tochje make met oans fertrouwde skouke. We liepen su as gewoanluk over de Woudfaartskade, dan over “De Bult” syn breuge en links af langs de húzen fan è “Nije Selfhelp” en klommen as gebrúkeluk over ut hek dat om ut kampke laan achter de Selfhelp lag.
Nou noch ut stukje laan oversteke en we waren bij oans boatsje.
Wat boatsje? Dur was geen boatsje meer te siën. Waren dur dan toch andere jonges met ut skouke fandeur gaan, mar dat kón toch niet, Willem su toch op ut skouke passe!
Ut su blyke, Willen had in syn skipke un houtkachelsje.- en om foar de winter wat foarraad an te lêgen had ur syn oog op oans skouke falle laten. Ut hele skouke lei an stukjes fan sun dertuch centimeter opstapeld op è wal. Wij kónnen wel janke fansels, mar wat konnen je as kiendes nou teugen sun man beginne. Nou was ut wel un oud skouke, mar dat hadden noait fan Willem ferwachten.
Hij had ur su goed op past dat ur noait weer un ander met ut skouke fare su.
Oanze droomboat was dank zij Willem foargoëd an syn einde kommen.
Noat: Willen syn woanskipke is later deur ut houtkachelsje in è bráán flogen, werbij dur self syn skonken foar ut groatste deel ferbrand en ferloren het. Hij het noch un hiel skoft in un rolstoël sitten.