Oans slaapplakje in de “Zwijgerstraat”
As klein jonkje woande ik in un klein húske,
’t stón in de Willem de Zwijgerstraat,
op nummer 8 om precies te wezen.
We hadden mar un heel klein kamerke
en un keukentsje wérs’t tie de kont niet kere konst.
In ut kamerke un tafel en vier stoëlen
en un klein tafeltsje bij ut foar-raam,
met an elke kant un stoël foar de oue méénsen.
Boven de tafel un gaspitsje, dies ’t met un lucifer an steke moest
en dan mar hope dat ut kouske heel bleef.
Ok ston dur un klein kacheltsje bij de skoarstienmantel,
sun Etna, wer ast de hele dag bij bliëve moest om ut warm te houen.
We stookten turven, die’t we bij Bakker haalden
De sakketel ston dur altyd in, want dan hast warm water foar niks.
Hatsie winter saten we met syn allen in un kringkje
om ut kacheltsje om ut toch mar wat warm te krijen.
De distrubutie-radio an en lang skiemere, om kosten te sparen op gas en petroalje.
En dan oans keukentsje:
Un kraan boven de floer, met un emmer dur onder
en un klein twee pits gas-stelsje onder un stiënen skou, wer at myn moeke op kookte.
Ok brúkte su faak ut petroaljestel om gas út te sparen,
dat ston dan op ut keukentafeltsje.
Ut aanrecht beston út un klein granieten bakje, wers’t in afwasse konst.
Dan hast ut wel sun bitsje hat
Boven hadden we twee kleine slaapkamerkes met un skuin dakskot
met allebeide un klein kajúútsje dur op.
Mar met drie jonges was dat te klein,
dus wudde ut overloopke dur bij betrokken.
Dér kon fansels geen bêd staan onde ut alweer skuine dak,
dus lei dur un strooimatras op è groan.
Op un hoekje fan suwat 120 x 180cm, dêr sliepen myn jongere broer en ik.
Om um te pesten liet ik wel us un skeet
en duwde um dan met syn kop onder de dekes
Dér ken dur my noch skeel om an kieke.
’s Winters was ut ur ferrekte koud en de dekes
froaren dan fast an ut skuine dakskot, ut was dan hielendal wit fan è ryp.
Mar de konst dur ok mooi deur un klein yzeren dakraamke
naar de wolken kieke, wolken wérs ’t allemaal figuren in sachst
in dien kienderfantasie.
We hewwe dur as kiendes un moaie tiid had in die iënvoudige mar leuke buut.
Der kenne ju ok noait spyt fan hewwe.
Ju konnen de méénsen út è hele straat bij naam en toenaam
en je kónnen op elkander rekene, ók in mindere tyden
en dat is teugenwoardug wel us andes.
Ik dink dat dit un herkenbaar ferhaal is foar veul fan oans leeftydsgenoaten
en hoop dat jimme met net seveul plesier an jim jeugd terug dinke as ik.
Cees Veenstra.