Swemme Jeugdherinnering deur Cees Veenstra.
Ut sal su ongefeer de periode 1952 / 56 weest hewwe dat we as jonges ú ut Sperkhem
faak somerdach an ut swemmen waren. Meastentiids gingen we naar de Brekken, naar ut plekje dat wij as jonges “Ut Baken” noemden. Dat was an ut begin fan è Brekken. Mar we swommen ók faak in ut Margrietkanaal bij un deur de vrachtskippen vormt strandsje. Ut water sooch dêr su moai fut at dur un groat skip an kwam- en at ut skip passeerd was, kwam ut met noch meer gang weer opsetten. We pakten dér ok wel us un diepgeladen skip bij ut gangboord vast, klommen in è warring en voeren met naar ut Sneekermeer.
Omdat oans kleren dan noch bij ut sáánplekje bij ut opspoten terrein leiden moesten we na die tyd weer helemaal terug lope deur ut laan, werbij we de Houkesloat dan ok weer over swemme moesten.
Nou speulden dit soarte fan swempartijen sich hoofdsakelek ou op woënsdag- en saterdachs middachs. Dat was omdat ut un eind lopen was naar de Brekken, na skoaltiid haalden we dat as jonges niet meer.
We gongen dan bij oans hús út de Zwijgerstraat over de Woudfaartskade, een stukje wer’t nou ut Túndorp leit en dan over de polderdyk naar de easte Wyke. An ut eind dérfan had froeger in watermolen staan.
Die swommen we met un handoek as ring op oans hoofd - wer’t oans kleren dan opleiden- over.
Su as’k al earder sei, was dit noait na skoaltiid. Want dan gingen we naar:
Ut Swembad.
Dit was oans swemplak foar na skoaltiid. Myn skoalkameraad Hiele en ik gingen su faak at ut kon naar dit swembad. Dat begon al in april at ut swembad open ging.
Ut water, toen noch niet verwarmd was faak niet ‘warmer’ as un graag of 16.
We stonnen na ut swemmen te blaubekken op è râne fan ut bad, terwyl de meiden dan noch rustig wat baansjes trokken. De meiden? Ut was toch geskeiden swemme in Sneek. Uhh, ja, dat was ok su, mar omdat myn vriend ik ik savens na ut swemmen de badhokjes en ut skapehok skoanspoaten mochten we dur hast altyd wel earder in.
We konnen dan ok heel goed opskiëte met Zwart, die meastentiids in è kassa sat en Nauta, die ut bútengebeuren foar syn rekening nam. Disse mannen waren in oans ogen de bazen fan ut swembad.
Wat hewwe we wat ou sprongen op die earste houten veerplanken, wér at gewoan un rúch stuk loper op lei om niet út te glyden. Later gingen Piet Faber en ik as gêkken te keer op die dingen, sudat se ut niet su lang volhielden, mar dat tersyde.
Dérna kwamen de keunsstof planken, die veerden beter en waren sterker.
Mar terug naar de badhokjes, die we na slútingstiid skoan spoaten. Earst de sitbankje skoanspuite, dan ut flonderke dat op è vloer lei, dat setten we dan weer op ut bankje en spoaten we de floer skoan. Hokje in, hokje út. Dan ut skapehok fan è jonges en dan ut stuk achter ‘Ut Muurke’su at we dat noemden. At we klaar waren kregen we un kwatsje. At we na ouloop naar hús liepen kochten we dér un pak VAMI ijs voor bij ut kioske an è Toppenhústerdyk dat bij de ouwe boerderij ston.
Foar mij weer un jeugdherinnering, die ik mar weer an ut pepier toe fertroud hef.