1955. Bij de baas. Cees Veenstra
Met net myn splinternije diploma timmeren fan è ambachtskoal in è búse, kwam ik in ut foarjaar fan negentienvijfenvyftig, noch geen vyftien jaar oud, te werken bij annimmer Jan de Dood an è Oppenhúzerweg. Ik was deur un ‘toefal’ bij disse baas tercht kommen. Syn broer Wim was met myn nicht troud, sudat bij ferjaardagen ik de kant fan è boufak al instuurd wudde. Toen ut su fer was, dat ik my op un vrijdag bij disse de Dood melde foar werk, hoar ik un noch sêgen: Maandachmorren om seuven uur an winkel seun en dink ur om das’t op tyd komst.
Toen ik dus die maandachmorren bij de winkel- su noemde hij de timmerwerkplaats- an kwam, ston ur met ut horloge in è hannen om te siën ot je wel op tiid binnen kwamen.
Later kreeg ik in è gaten dat ie dat foaral op maandachmorren wel meer déé.
In è loop fan è jaren su blyke dat ut niet altyd un makkulukke baas was.
Ut was in die dagen un redeluk groate annimmer die’t toen veul woningen in Bolsert bouwde, mar later ok in Sneek. De Groen van Prinsterenstraat, Van Hogendorpstraat en de húzen teugenover de toen al bestaande woningen an de Dr. Kúperlaan, mar ók de Goeman Borgesiusstraat, Hugo de Groatstraat en de Johan van Oldebarneveltstraat.
Mar wêr ’t om gaat, speulde sich ou in Bolsert.
We bouwden in wat toen “Plan Noard” noemd wudde 96 woaningen foar de Katelyke woaningstichting St. Jozef. Ut was an è Noardkant fan è stad en we hadden ronom rúm sicht op die kale flakte. Dat was wel makkeluk ók, want dan konnen je de baas met syn groate blauwe Opel Kaptein al fan ferre ansiën komme, -en dat had wel us syn foardelen. Dat sat um in ut feit dat ur somstiiden flink út syn slof skiëte kon at iets um niet sinde, mar ok at je toefallich un sjekje stonnen te draaien. Dan sei dur altyd: “Kenne jim ut su ferdiëne”, - en dat op un toan, dat ju ut sjekje hast niet iëns meer an durfden te steken. Op ut laatst was iederiën wel wat skrútel foar die man. Ut ging su fer, dat besloaten wudde om een groat bod met è tekst: “WIE DE DOOD VREEST IS EEN LAFAARD” op un paar palen del te setten. Toen waren de rapen gaar, dat ken ik my noch wel herinnere. De man brieste wie ut lef had om dat bod dér del te setten, mar dat het ur noait weten. Ut sal an ut end fan ’59 fan è foruge eeuw weest hewwe, dat die woaningen sun bitsje glasdicht waren en ut aftimmeren binnen gebeure kon. De tûntsjes om de woaningen wudden ophoogt met swatte groan, dêr waren drie Bolseter broers Roorda met bezech, allegaar frijgesel en noch bij moeke inwoanend.
Folges mij hadden su ok mar krap an lagere skoal, mar ut waren wel doadgoeie jonges, su at ju dat su faak hewwe met die méénsen.
Nou déé ut folgende gefal sich foar. Op un maandachmorren bliekte dat è groan su had befroren was, dat ur hast geen skeppe in te krijen was. De útfoerder wist einluks niet hoe ie dur met an moest en wachtte op è baas die onderweg naar Bolsert was.
Baas Jan kwam, oversach de situaasje en docht drekt; dit kost mij geld. Hij gaf om un uur of negen de drie broers op staande foët ontslag. Su konnen wel naar hús sei dur, hij kon su niet meer brùke. In ut skaft om half tien fertelden de broers wat dur foarfallen was en un paar bouwfakkers gingen naar de útfoerder met u boadskap: die jonges drékt weer an ut werk, andes wud ur deur de rest ok niks meer déén.
De útfoerder was hieledal fan slach, dit had ur noch noait metmaakt, sun twintuch man in è keet, die ’t niet meer un poat fersetten wúden
Baas Jan, die al weer in Sneek was met syn Opel, wudde deur de útfoerder belt met de mededeling fan è stand fan saken. Nou, at ut su erg was, dan moesten de drie jonges east mar weer an ut werk gaan. Dêr nam de ploeg geen genoegen met, de baas moest sels komme en toesêge dat de drie broers bliëfe konnen, andes gingen su niet an ut werk. Jan de Dood moest bakseil hale en kwam naar Bolsert om de jonges te overtúgen dat su blieve konnen. De ploeg is dêrna weer an ut werk gaan.
Un knap staalsje fan solidariteit in un tyd dat ju su op straat setten wurre konnen.
Un jaar later bouden we un ferdieping op è Rijks H.B.S. in Leeuwadden an ut Saailáán.
Dér fertelden we in u keet ut relaas fan wat sich in Bolsert ouspeuld had. Dat had ut folgende resultaat.
Op un morren ston dur un groat bod fan 122 x 2.44 m op dak, op 16 meter hoogte en maakt deur de skilders op ut werk. En wat ston dur op dat bod? De folgende dubbelsinniche tekst:
WERK MET VERSTAND, DE DOOD LOERT AAN DE KANT. En su hadden noch gelyk ók.