Gerben van der Hoek

Een man, die’t è measte Sneekes fan un jaar of fiiftig, sestuch warskynluk noch wel kennen hewwe.
Gerben sat achter syn raam in ut Krùzebroedershof. Rustelóós at ie was, ston dur op en skóóf ie fan ut iene naar ut andere tafelsje om un praatsje te maken met syn mede bewoaners, of met u visite wat dur kwam, wer bij die faak probeerde un gefúlde koek, mar noch liever un sigaarke te bietsen. Hij sach út ùt raam, mopperde wat over ut slechte weer en liep naar syn haankarre, wer at ie skillen met op hale moest. Syn swiepe lei al klaar, want die kon ie bij syn dááglukse tocht deur de stad niet misse. Hij had syn faste klantsjes, die’t de skillen al foar um klaar setten hadden. At su dat un keer fergaten, kon dur ougrieseluk moppere op die sufferds. Hoe fedder at Gerben deur de stad kwam, hoe voller de karre, die ’tuurluk ok swaader wudde met al die skillen dur in. Bij de breugen, wer ’t omhoog ging moest ur de hele beulig brúke om syn karre dur bij op te skeuren. Dat was ut moment foar Gerben om syn ‘peëd ‘an te moëdigen en pakte die syn swiepe dur bij. Onder ut útroepen fan:, ’Vort sik’ liet ur de swiepe over de karre knalle, mar omdat ut ,beest’ ut ok niet allienuch kon, settte Gerben sels ok alle krachten bij om de karre over de breuge te wrotten. At dat lukt was, feegde die met de mouwe fan syn mesjesteren jas ut swit fan è kop, dér na noch un haal foar syn neusdrup en sette dur koers naar Auke Boot op ut Martiniplein om syn bolknak fan Boot in ontfangst te nimmen. Met un drie keer dank je wel meneer an ut adres fan Boot, was ut tóch weer un goeie dag weest foar Gerben en onder ut útblazen fan dikke rookwolken ging dur weer op ,hús’an.