Ut soeppansje
Ut was Saterdagmorren, de bouwwereld draaide op volle toeren. Ut was nog in de goeie ouwe tiid, wer at ouere méénsen noch su graach over prate magge.
Saterdags nog wrotte tot een uur of iën su at dat toen gebrúkluk was.
Douwe H, die at allerhand sjouwtjes dee in de bouw, had al an syn maten fraagt hoe laat ut was, want self had ur geen horloge.
Ut liep teugen twaalven, dus noch un uurke en dan sat u week dur weer op.
Hij keek út naar één uur, want dan su dur sien weekloon beure en dan ging ur naar syn maten
in ut café.
Dat was Douwe syn gewoante nou iën keer en dat su dur ok nooit meer ou lere.
Na ut werk even anskiëte bij Epke Hoekstra, ut lei ok su moai op u route naar Douwe sien hús, want hij woande toendertiid in u Frittemahovenbuut. Nee, moaier kon ut hast niet, su dicht bij hús un pilske kope, nou ja iën.
Toen Douwe dan ok teugen half tweeën bij ut kroegje an kwam, saten syn maten al op um te wachten, want Douwe was een gesellige kerel en gaf ók nog wal us un rondsje.
Tuurluk kreeg ur ok wel weer us un pilske terug fan syn maten, mar dat maakte ut nou just su leuk in u kroeg.
Bij al die gesellichhyd fergat Douwe dat ur thús ok noch un frouw en kiendes op um saten te wachten.
Disse keer met un pansje soep, wer at Douwe syn frouw freseluk hur best op deën had om ut su lekker moogluk te maken. Un man die at de hele week had werkt had, kon su met minder niet afskepe.
Su sach us op é klok en fon dat ur nou toch wel erg lang fut bleef. Su sú us naar ut café belle
om te horen wer’t Douwe bleef. De buren op ut hoekje hadden wel telefoan.
De kroegbaas nam de telefoan op, overlei even met Douwe en sei dat Douwe sù thús komme su. Ut pansje soep, dat al wat afkoëld was wudde noch even op ut petroaljestel setten, sudat ut lekker warm weze su at Douwe thús kwam.
Mar Douwe kwam niet thús en su kreeg de smoar in op die kerel fan hur, die’t hur mar met ut pansje soep omkloaie liet. Sù su noch vijf minuten wachtte en at ur dan noch niet thús was, dan sù su um ut u kroeg slepe, su hat su ut in u kop.
Mar Douwe kwam niet, sudat su noch lilliker wudde, ut pansje fan ut petroalje stel pakte en met panne en al naar de kroeg toe liep. At ur dan niet thús kwam, dan sù su um de soep wel bringe en dan moest ’t mar komme su at ut kwam, dan hat ur mar thús komme mutten.
Met ut pansje in u hannen stevende su op u kroeg ou, douwde de deur open en liep rechtstreeks naar Douwe de’t met syn maten an un tafelsje bij ut raam sat.
As’t dan niet thús komme kest om te freten, dan must ut sumar hewwe, sei su en met iën swaai kieperde su de soep over Douwe syn kleren.
Niet dat dér nou wat an te ferniëlen was, want ut was toch mar un oud soadsje wat ur an hat mar ut luchte wel even op. En omdat Douwe toen in syn fette klofke niet sitten blieve kon, kreeg su ut toch foar mekaar dat ur met naar hús gong.
Soep het ur niet meer kregen, mar och, honger had Douwe toch niet, want iën pilske is toch ok twee stukken broad en dér hat ur genoech fan hat
Ot Douwe ooit weer soep kregen het op Saturdagmiddag is niet bekend, mar syn kroegje het ie nooit fergeten.
Cees Veenstra.